Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση: Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

«Από ποια πλευρά έπεσε, τελικά, το Τείχος του Βερολίνου»; διερωτάται, αρθρογράφος της «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» εκφράζοντας την απορία του για το γεγονός ότι, 20 χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση, τα παλιά φαντάσματα μοιάζουν ζωντανά, ενώ το ανερχόμενο γερμανικό κόμμα «Αριστερά» του Οσκαρ Λαφοντέν «παραπέμπει, προγραμματικά, περισσότερο στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ».*

Ερευνα του γερμανικού περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ» έδειξε ότι το 49% των Ανατολικογερμανών συμφωνεί με την πρόταση: «Η Ανατολική Γερμανία είχε περισσότερο θετικές, παρά αρνητικές πλευρές. Υπήρχαν αρκετά προβλήματα, αλλά μπορούσε κανείς να ζήσει καλά εκεί». Ενας εκ των ερωτηθέντων δήλωσε: «Οταν παλιά μας πρόβαλλαν ταινίες στο σχολείο, όπου εικονίζονταν ουρές ανθρώπων έξω από υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας, παιδιά να ζητιανεύουν και ηλικιωμένοι να ψάχνουν στα απορρίμματα, γελούσαμε δυνατά, θεωρώντας ότι επρόκειτο για προπαγάνδα. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι αποτελούμε πλέον μέρος της».

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, παραπάνω από το 50% των κατοίκων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας εξυμνούν το κράτος που υπήρχε πριν από την πτώση του Τείχους. Τόσο ηλικιωμένοι όσο και νέοι δίχως άμεση εμπειρία υπερασπίζονται την Ανατολική Γερμανία, χωρίς να βρίσκουν διαφορές με τη ζωή στη σημερινή ενοποιημένη χώρα. Το 57% κάνει λόγο για περισσότερες «καλές πλευρές του κράτους από ό,τι κακές», ενώ το 49% αναγνωρίζει την ύπαρξη μικρών προβλημάτων στην τότε κοινωνία, χωρίς, όμως, να την απορρίπτει. Ένα 8% παρουσιάζεται φανατικός οπαδός των συνθηκών που επικρατούσαν, επισημαίνοντας πόσο πιο δυστυχισμένοι είναι σήμερα.

Εξίσου μελαγχολική, αν και για διαφορετικούς λόγους, είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην άλλη πλευρά του Ρήνου. «Μαζί με το Τείχος, εξαφανίστηκε η Ευρώπη του Ζαν Μονέ», ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της γαλλικής «Λε Μοντ». Ο συντάκτης του, Μπερτράν Λεζάντρ, επεξηγεί:

«Την 9η Νοεμβρίου 1989, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ενταφίασε μια ορισμένη ιδέα της Ευρώπης. Παράδοξο της Ιστορίας: Ακριβώς τη στιγμή όπου η ήπειρος ανακτούσε την ενότητά της, κάτω από τη σημαία της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς, έχανε τη συνοχή της. Με έξι ή 15 μέλη, το όνειρο μιας Ευρώπης ομοσπονδιακής, όπως την ήθελαν ο Ζαν Μονέ και οι κληρονόμοι του, ήταν νοητό. Στην Ευρώπη των 27, είναι ουτοπία». Ακόμη κι αν, από κάποιο καπρίτσιο της τύχης, έβλεπε το φως της μέρας μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, «θα έμοιαζε λιγότερο με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και περισσότερο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία».

*
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από την εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής».

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Επιτροπές Αγώνα VS Γενικές Συνελεύσεις

Το ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς μας φέρνει μπροστά σε νέες εξελίξεις. Είχαμε την πρόσφατη κίνηση του Υπουργείου Παιδείας (επί Ν.Δ) για αναγνώριση 35 ιδιωτικών κολεγίων (ΚΕΣ). Η μερική μόνο απόρριψη αυτής της κίνησης από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και της τωρινής Υπουργού Παιδείας αποτελούν κάποιες πρώτες ενδείξεις περί του τί μέλλει γενέσθαι στο ανοιχτό και φέτος μέτωπο της εκπαίδευσης. Απέναντι σε αυτές τις στρατηγικές των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ για ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, πολλοί Φοιτητικοί Σύλλογοι απάντησαν δυναμικά μέσω κινητοποιήσεων και πορείας που έγινε στην Αθήνα την Πέμπτη 22/10 στη βάση αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων τους.
Πέρα πάντως από το παραπάνω θέμα και τις «καυτές» πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (ν/π, αξιολόγηση, ΑΕΙ-ΤΕΙ) υπάρχουν αρκετά ακόμα ζητήματα που αφορούν πολύ άμεσα τους φοιτητές της Ρόδου. Τα μαζικά κοψίματα φοιτητών στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου, η απαράδεκτη κατάσταση και κατανομή των εστιών, το μπλοκ – άουτ του Παιδαγωγικού Τμήματος και το χαώδες κτιριακό πρόβλημα είναι μερικά από αυτά. Όλα αυτά τα προβλήματα που διαπερνούν το Φοιτητικό μας Σύλλογο απαιτούν από αυτόν ριζοσπαστικές προτάσεις διεκδίκησης για να λυθούν. Το όπλο για την κατάκτηση αυτών δεν μπορεί να είναι άλλο από την Γενική Συνέλευση Φοιτητών. Μέσα από την ίδια την Ιστορία του Φοιτητικού Κινήματος έχει αποδειχτεί ότι οι Γενικές Συνελεύσεις μπορούν και αποτελούν ένα δημοκρατικό πεδίο διαλόγου στο οποίο εκτίθενται όλες οι πολιτικές αντιλήψεις και όπου κάθε φοιτητής μπορεί να συμμετέχει, να τοποθετείται και να ψηφίζει. Αποτελούν ακόμη ένα όχημα για συλλογική δράση και υπεράσπιση των κοινών μας συμφερόντων εντός της σχολής. Οι Γ.Σ διαχρονικά παίζουν αυτό τον ρόλο, ενώ ιδιαίτερα σε φάσεις όξυνσης του εκπαιδευτικού μετώπου διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο στην συγκρότηση κινηματικών διαδικασιών από τα κάτω. Οι Γ.Σ και όχι οι γραφειοκράτες των παρατάξεων (αυτοί που τώρα προσπαθούν να μειώσουν το ρόλο των Γ.Σ επιχειρώντας την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ) ήταν που ανέδειξαν το Φοιτητικό Κίνημα σε πρωτοπόρο και το οδήγησαν σε νίκες ενάντια στις κυβερνητικές και καθεστωτικές στρατηγικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα ενάντια στο νέο νόμο – πλαίσιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι καθεστωτικές παρατάξεις – ιδιαίτερα σε Σχολές όπου έχουν αυτοδυναμίες κλπ – σαμποτάρουν τη διεξαγωγή Συνελεύσεων. Πλάι σ’ αυτούς συχνά πυκνά συναντάμε τις δυνάμεις της συμβιβασμένης αριστεράς (ΣΥΝ – ΚΚΕ) που ακολουθούν σταθερά τον μονόδρομο της απομόνωσης και της αποχής από τις κινητοποιήσεις εκείνες που δεν ακολουθούν τον «σωστό δρόμο», τον δρόμο δηλαδή στον οποίον μας καλεί το κόμμα τους.
Πιστή σε αυτόν τον δρόμο η Πανσπουδαστική Κ.Σ, η οποία όπως μας ενημέρωσε στο προηγούμενο Διοικητικό Θεωρεί τις Γενικές Συνελεύσεις εκφυλισμένες και τους Συλλόγους που δεν κατεβαίνουν σε πορείες με το ΠΑΜΕ ξεπουλημένους, προσπαθεί τώρα να συγκροτήσει ένα όργανο αντιπροσώπευσης των φοιτητών της Σχολής, αντιπαραθετικό βέβαια προς τον ξεπουλημένο μας Σύλλογο και τις εκφυλισμένες μας Συνελεύσεις!!

Αποκλείοντας μία μεγάλη κοινωνική μερίδα φοιτητών (τους μη προερχόμενους από εργατικές οικογένειες) και μία ακόμη μεγαλύτερη πολιτική μερίδα (ουσιαστικά όλους όσους δεν πρόσκεινται στον κομματικό τους χώρο) επιδιώκουν την δημιουργία μιας πεφωτισμένης επιτροπής συνδικαλιστών της συγκεκριμένης παράταξης. Την επιτροπή αυτή ουσιαστικά αποτελεί έκτακτη παραλλαγή της Πανσπουδαστικής την αποκαλούν «Επιτροπή Αγώνα». Θα λειτουργεί στη βάση συγκεκριμένων αιτημάτων συμπόρευσης του Φοιτητικού Κινήματος με τους αγώνες του ΠΑΜΕ, δηλαδή στη βάση μιας προκαθορισμένης πολιτικής πλατφόρμας και θα αναλαμβάνει αυτόκλητα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας ως φοιτητών αλλά και την οργάνωση της δράσης μας! Δηλαδή τη συμμετοχή σε χωριστές πορείες διαμαρτυρίας που δεν έχουν κινηματικό χαρακτήρα, αλλά χαρακτήρα κομματικής συγκέντρωσης.
Η τακτική αυτή στην οποία προβαίνει η ΚΝΕ προβοκάρει τις μαζικές διαδικασίες του Φ.Σ, μόνο και μόνο επειδή η παράταξή της δεν καταφέρνει να τις ελέγξει! Αποτελεί λοιπόν χυδαία προσπάθεια κομματικού καπελώματος του Φοιτητικού Κινήματος. Όσο για το αν οι επιτροπές αυτές πρόκειται να αποτελέσουν ένα πραγματικό πεδίο διαλόγου και πολιτικής ζύμωσης, νομίζουμε είναι ενδεικτική η στάση τους ότι δηλαδή αρνήθηκαν εξ’ αρχής την συμμετοχή άλλων δυνάμεων της αριστεράς σε αυτές. Η πραγματικότητα είναι τόσο απλή όσο καταλαβαίνουν όλοι. Το μαγαζάκι του ΚΚΕ με το όνομα Π.Κ.Σ τα τελευταία χρόνια χάνει πελατεία και τώρα το μοστράρουν ξανά με νέο όνομα…
Εμείς απέναντι στις γραφειοκρατικές, κομματικοκεντρικές τους λογικές, προτάσσουμε την διεκδίκηση της υπεράσπισης των συλλογικών μας συμφερόντων μέσα από Συλλογικά όργανα όλων των φοιτητών, ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής και πολιτικής τοποθέτησης. Δηλαδή μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις Γενικές τους Συνελεύσεις.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ του Συλλόγου ΤΜΣ για την 17η Νοέμβρη, την Τετάρτη 10/11, στις 12:00