Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση: 2009

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ


Την Πέμπτη 3/12, και ενώ υπήρχε απόφαση του Φ.Σ. ΑΣΟΕΕ για την διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης, η πρυτανική αρχή αποφάσισε να παραμείνει κλειστή η σχολή με το πρόσχημα των κρουσμάτων του ιού Η1Ν1. Κόσμος συγκεντρώθηκε από το πρωί έξω από την ΑΣΟΕΕ για να διαμαρτυρηθεί για την κατάπτυστη απόφαση του Πρύτανη υπό την εντολή του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη να κυκλώσει την σχολή με ΜΑΤ. Στην προσπάθεια των φοιτητών να διεκδικήσουν στην πράξη το αναφαίρετο δικαίωμα τους να πραγματοποιήσουν Γ.Σ., αλλά και ενάντια στην κατάφορη καταπάτηση του ασύλου δέχτηκαν την επίθεση των ΜΑΤ με δακρυγόνα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η καταπάτηση του ασύλου με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται προκειμένου να παρεμποδίσει την διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων και την οργάνωση του κινήματος, που κατοχυρώνει στην ουσία το άσυλο. Γίνεται με στόχο την κάμψη του φοιτητικού κινήματος και κάθε αγωνιστικής διάθεσης και ρεύματος εν όψει των κινητοποιήσεων του φετινού Δεκέμβρη. Ένα Δεκέμβρη που με όπλο την εμπειρία της περσινής εξέγερσης της νεολαίας τροφοδοτεί τους αγώνες του σήμερα για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας απέναντι σε εκπαίδευση και εργασία (ΚΕΣ, ν.Πλαίσιο, Stage, απολύσεις, ασφαλιστικό).

Είμαστε μια γενιά που δεν σκύβει το κεφάλι. Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και διευθυντές στέλνουν τους μαθητές εκδρομές, κλείνουν τα σχολεία με πρόφαση τη γρίπη, για να μην κατέβουν στις πορείες. Πήραν την απάντησή τους: σε 400 σχολεία της Αθήνας και Θεσσαλονίκης ξεκίνησαν καταλήψεις, γιατί έτσι εμείς, η "γενιά του καναπέ" τιμούμε τον Αλέξη.
Πρυτάνεις, Χρυσοχοϊδης και Γ.Παπανδρέου προσπάθησαν να ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΣΥΛΟ. Απάντηση μας: 50 Πανεπιστημιακές Σχολές είναι ήδη σε Κατάληψη.

Η συνέχεια έπεται μεγάλη και νικηφόρα...
Εφέτος θα γιορτάσουμε έναν πολύ θερμό Δεκέμβρη!

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

«Από ποια πλευρά έπεσε, τελικά, το Τείχος του Βερολίνου»; διερωτάται, αρθρογράφος της «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» εκφράζοντας την απορία του για το γεγονός ότι, 20 χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση, τα παλιά φαντάσματα μοιάζουν ζωντανά, ενώ το ανερχόμενο γερμανικό κόμμα «Αριστερά» του Οσκαρ Λαφοντέν «παραπέμπει, προγραμματικά, περισσότερο στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ».*

Ερευνα του γερμανικού περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ» έδειξε ότι το 49% των Ανατολικογερμανών συμφωνεί με την πρόταση: «Η Ανατολική Γερμανία είχε περισσότερο θετικές, παρά αρνητικές πλευρές. Υπήρχαν αρκετά προβλήματα, αλλά μπορούσε κανείς να ζήσει καλά εκεί». Ενας εκ των ερωτηθέντων δήλωσε: «Οταν παλιά μας πρόβαλλαν ταινίες στο σχολείο, όπου εικονίζονταν ουρές ανθρώπων έξω από υπηρεσίες ευρέσεως εργασίας, παιδιά να ζητιανεύουν και ηλικιωμένοι να ψάχνουν στα απορρίμματα, γελούσαμε δυνατά, θεωρώντας ότι επρόκειτο για προπαγάνδα. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι αποτελούμε πλέον μέρος της».

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, παραπάνω από το 50% των κατοίκων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας εξυμνούν το κράτος που υπήρχε πριν από την πτώση του Τείχους. Τόσο ηλικιωμένοι όσο και νέοι δίχως άμεση εμπειρία υπερασπίζονται την Ανατολική Γερμανία, χωρίς να βρίσκουν διαφορές με τη ζωή στη σημερινή ενοποιημένη χώρα. Το 57% κάνει λόγο για περισσότερες «καλές πλευρές του κράτους από ό,τι κακές», ενώ το 49% αναγνωρίζει την ύπαρξη μικρών προβλημάτων στην τότε κοινωνία, χωρίς, όμως, να την απορρίπτει. Ένα 8% παρουσιάζεται φανατικός οπαδός των συνθηκών που επικρατούσαν, επισημαίνοντας πόσο πιο δυστυχισμένοι είναι σήμερα.

Εξίσου μελαγχολική, αν και για διαφορετικούς λόγους, είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην άλλη πλευρά του Ρήνου. «Μαζί με το Τείχος, εξαφανίστηκε η Ευρώπη του Ζαν Μονέ», ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της γαλλικής «Λε Μοντ». Ο συντάκτης του, Μπερτράν Λεζάντρ, επεξηγεί:

«Την 9η Νοεμβρίου 1989, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ενταφίασε μια ορισμένη ιδέα της Ευρώπης. Παράδοξο της Ιστορίας: Ακριβώς τη στιγμή όπου η ήπειρος ανακτούσε την ενότητά της, κάτω από τη σημαία της δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς, έχανε τη συνοχή της. Με έξι ή 15 μέλη, το όνειρο μιας Ευρώπης ομοσπονδιακής, όπως την ήθελαν ο Ζαν Μονέ και οι κληρονόμοι του, ήταν νοητό. Στην Ευρώπη των 27, είναι ουτοπία». Ακόμη κι αν, από κάποιο καπρίτσιο της τύχης, έβλεπε το φως της μέρας μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, «θα έμοιαζε λιγότερο με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και περισσότερο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία».

*
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από την εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής».

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Επιτροπές Αγώνα VS Γενικές Συνελεύσεις

Το ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς μας φέρνει μπροστά σε νέες εξελίξεις. Είχαμε την πρόσφατη κίνηση του Υπουργείου Παιδείας (επί Ν.Δ) για αναγνώριση 35 ιδιωτικών κολεγίων (ΚΕΣ). Η μερική μόνο απόρριψη αυτής της κίνησης από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και της τωρινής Υπουργού Παιδείας αποτελούν κάποιες πρώτες ενδείξεις περί του τί μέλλει γενέσθαι στο ανοιχτό και φέτος μέτωπο της εκπαίδευσης. Απέναντι σε αυτές τις στρατηγικές των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ για ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, πολλοί Φοιτητικοί Σύλλογοι απάντησαν δυναμικά μέσω κινητοποιήσεων και πορείας που έγινε στην Αθήνα την Πέμπτη 22/10 στη βάση αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων τους.
Πέρα πάντως από το παραπάνω θέμα και τις «καυτές» πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (ν/π, αξιολόγηση, ΑΕΙ-ΤΕΙ) υπάρχουν αρκετά ακόμα ζητήματα που αφορούν πολύ άμεσα τους φοιτητές της Ρόδου. Τα μαζικά κοψίματα φοιτητών στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου, η απαράδεκτη κατάσταση και κατανομή των εστιών, το μπλοκ – άουτ του Παιδαγωγικού Τμήματος και το χαώδες κτιριακό πρόβλημα είναι μερικά από αυτά. Όλα αυτά τα προβλήματα που διαπερνούν το Φοιτητικό μας Σύλλογο απαιτούν από αυτόν ριζοσπαστικές προτάσεις διεκδίκησης για να λυθούν. Το όπλο για την κατάκτηση αυτών δεν μπορεί να είναι άλλο από την Γενική Συνέλευση Φοιτητών. Μέσα από την ίδια την Ιστορία του Φοιτητικού Κινήματος έχει αποδειχτεί ότι οι Γενικές Συνελεύσεις μπορούν και αποτελούν ένα δημοκρατικό πεδίο διαλόγου στο οποίο εκτίθενται όλες οι πολιτικές αντιλήψεις και όπου κάθε φοιτητής μπορεί να συμμετέχει, να τοποθετείται και να ψηφίζει. Αποτελούν ακόμη ένα όχημα για συλλογική δράση και υπεράσπιση των κοινών μας συμφερόντων εντός της σχολής. Οι Γ.Σ διαχρονικά παίζουν αυτό τον ρόλο, ενώ ιδιαίτερα σε φάσεις όξυνσης του εκπαιδευτικού μετώπου διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο στην συγκρότηση κινηματικών διαδικασιών από τα κάτω. Οι Γ.Σ και όχι οι γραφειοκράτες των παρατάξεων (αυτοί που τώρα προσπαθούν να μειώσουν το ρόλο των Γ.Σ επιχειρώντας την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ) ήταν που ανέδειξαν το Φοιτητικό Κίνημα σε πρωτοπόρο και το οδήγησαν σε νίκες ενάντια στις κυβερνητικές και καθεστωτικές στρατηγικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα ενάντια στο νέο νόμο – πλαίσιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι καθεστωτικές παρατάξεις – ιδιαίτερα σε Σχολές όπου έχουν αυτοδυναμίες κλπ – σαμποτάρουν τη διεξαγωγή Συνελεύσεων. Πλάι σ’ αυτούς συχνά πυκνά συναντάμε τις δυνάμεις της συμβιβασμένης αριστεράς (ΣΥΝ – ΚΚΕ) που ακολουθούν σταθερά τον μονόδρομο της απομόνωσης και της αποχής από τις κινητοποιήσεις εκείνες που δεν ακολουθούν τον «σωστό δρόμο», τον δρόμο δηλαδή στον οποίον μας καλεί το κόμμα τους.
Πιστή σε αυτόν τον δρόμο η Πανσπουδαστική Κ.Σ, η οποία όπως μας ενημέρωσε στο προηγούμενο Διοικητικό Θεωρεί τις Γενικές Συνελεύσεις εκφυλισμένες και τους Συλλόγους που δεν κατεβαίνουν σε πορείες με το ΠΑΜΕ ξεπουλημένους, προσπαθεί τώρα να συγκροτήσει ένα όργανο αντιπροσώπευσης των φοιτητών της Σχολής, αντιπαραθετικό βέβαια προς τον ξεπουλημένο μας Σύλλογο και τις εκφυλισμένες μας Συνελεύσεις!!

Αποκλείοντας μία μεγάλη κοινωνική μερίδα φοιτητών (τους μη προερχόμενους από εργατικές οικογένειες) και μία ακόμη μεγαλύτερη πολιτική μερίδα (ουσιαστικά όλους όσους δεν πρόσκεινται στον κομματικό τους χώρο) επιδιώκουν την δημιουργία μιας πεφωτισμένης επιτροπής συνδικαλιστών της συγκεκριμένης παράταξης. Την επιτροπή αυτή ουσιαστικά αποτελεί έκτακτη παραλλαγή της Πανσπουδαστικής την αποκαλούν «Επιτροπή Αγώνα». Θα λειτουργεί στη βάση συγκεκριμένων αιτημάτων συμπόρευσης του Φοιτητικού Κινήματος με τους αγώνες του ΠΑΜΕ, δηλαδή στη βάση μιας προκαθορισμένης πολιτικής πλατφόρμας και θα αναλαμβάνει αυτόκλητα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας ως φοιτητών αλλά και την οργάνωση της δράσης μας! Δηλαδή τη συμμετοχή σε χωριστές πορείες διαμαρτυρίας που δεν έχουν κινηματικό χαρακτήρα, αλλά χαρακτήρα κομματικής συγκέντρωσης.
Η τακτική αυτή στην οποία προβαίνει η ΚΝΕ προβοκάρει τις μαζικές διαδικασίες του Φ.Σ, μόνο και μόνο επειδή η παράταξή της δεν καταφέρνει να τις ελέγξει! Αποτελεί λοιπόν χυδαία προσπάθεια κομματικού καπελώματος του Φοιτητικού Κινήματος. Όσο για το αν οι επιτροπές αυτές πρόκειται να αποτελέσουν ένα πραγματικό πεδίο διαλόγου και πολιτικής ζύμωσης, νομίζουμε είναι ενδεικτική η στάση τους ότι δηλαδή αρνήθηκαν εξ’ αρχής την συμμετοχή άλλων δυνάμεων της αριστεράς σε αυτές. Η πραγματικότητα είναι τόσο απλή όσο καταλαβαίνουν όλοι. Το μαγαζάκι του ΚΚΕ με το όνομα Π.Κ.Σ τα τελευταία χρόνια χάνει πελατεία και τώρα το μοστράρουν ξανά με νέο όνομα…
Εμείς απέναντι στις γραφειοκρατικές, κομματικοκεντρικές τους λογικές, προτάσσουμε την διεκδίκηση της υπεράσπισης των συλλογικών μας συμφερόντων μέσα από Συλλογικά όργανα όλων των φοιτητών, ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής και πολιτικής τοποθέτησης. Δηλαδή μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις Γενικές τους Συνελεύσεις.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ του Συλλόγου ΤΜΣ για την 17η Νοέμβρη, την Τετάρτη 10/11, στις 12:00

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Τ.Μ.Σ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ Ε.Φ.Ε.Ε.

Πριν λίγες μέρες το σύνολο των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΠΚΣ - ΑΡΕΝ) συμφώνησαν να προχωρήσουν στην ανασυγκρότηση της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος (ΕΦΕΕ), του ανώτερου οργάνου έκφρασης του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσω σύγκλισης του ανώτατου οργάνου της: του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, το οποίο έχει να συνεδριάσει 12 χρόνια. Η συμφωνία αυτή προκαλεί για την φοιτητική κοινότητα μία από τις μεγαλύτερες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων...Στην τελευταία συνεδρίαση του Πανσπουδαστικού το 1997 οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ επιχείρησαν την πραγματοποίηση καταστατικών αλλαγών στον τρόπο λήψης αποφάσεων της ΕΦΕΕ. Ο τρόπος αυτός είχε ως εξής: Τα άτομα που συμμετείχαν στο Συνέδριο (κάτι το οποίο καθορίζεται από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών σε κάθε Σχολή) ήταν υποχρεωμένα να εκφράσουν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του Τμήματός τους, ανεξάρτητα με τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκουν. Αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων πήγαν να αλλάξουν με πρότασή τους το '97 η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Οι σύνεδροι του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου δηλαδή να μπορούν να ψηφίζουν κατά συνείδηση και άρα και κατά παράταξη αγνοώντας τις αποφάσεις των μαζικών οργάνων των Σχολών τους, των Γενικών Συνελεύσεων κλπ.Τα ΕΑΑΚ που η τοποθέτησή τους για την ΕΦΕΕ είναι ότι γενικά αποτελεί ένα όργανο που έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει προωθητικά για το φοιτητικό κίνημα, κατανοώντας ότι σε εκείνη τη συγκυρία επιχειρούνταν η γραφειοκρατικοποίηση των οργάνων της ΕΦΕΕ επέλεξαν να εμποδίσουν τη συνέχιση της διαδικασίας ώστε να διαφυλάξουν το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα. Όπως και πριν 12 χρόνια, έτσι και στη σημερινή συγκυρία ο κίνδυνος να περάσει η πρόταση των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ, είναι υπαρκτός. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ αποτελούν την μόνη πολιτική δύναμη που επιλέγει να υπερασπιστεί τα κεκτημένα στον χώρο της εκπαίδευσης μπροστά στον κίνδυνο της ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος που ανοίγει η ενδεχόμενη ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ σε αυτή τη φάση.Όσον αφορά τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, τόσο η ΑΡΕΝ (ΣΥΡΙΖΑ), όσο και η ΠΚΣ (ΚΚΕ) αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει στο φοιτητικό κίνημα η ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ την δεδομένη στιγμή και παρά την επίθεση που δέχεται η εκπαίδευση και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα εμμένουν σε μία αξιακή τοποθέτηση υπέρ της ανασυγκρότησης. Επιλέγουν να συνθηκολογήσουν με τις δυνάμεις της αντίδρασης στα κλειστά τους κομματικά γραφεία μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις.Δε λογαριάζουν ότι το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να ορθώνεται, να συγκρούεται με τις κυβερνήσεις και τελικά να πετυχαίνει νίκες ακόμη και χωρίς κάποιο ανώτερο όργανο με δομές σαν αυτές της ΕΦΕΕ, αφού μπορεί να εκφράζεται μέσα από τους Συλλόγους και τα συντονιστικά τους τα οποία συγκροτούνται σε κινηματικές περιόδους. Το φοιτητικό μας κίνημα δεν έχει ανάγκη από συνεδριάσεις αντιπροσώπων και κλειστά γραφειοκρατικά όργανα. Μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για εμάς μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από τους Συλλόγους μας και τις Γενικές Συνελεύσεις!Η Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση καλεί κάθε φοιτητή να στοιχηθεί μαζί της στην Γενική Συνέλευση του Φ.Σ. Μεσογειακών Σπουδών που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16/10 για το θέμα της πραγματοποίησης του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου και της συμμετοχής του Συλλόγου μας σε αυτό και να στηρίξει τις προσπάθειες του σχήματος για διαφύλαξη των κεκτημένων του Φοιτητικού Κινήματος.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΔΕ ΧΩΡΑ ΣΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ!

Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση (στο ΤΜΣ)
σχήμα της ΕΑΑΚ

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Θερμοί Χειμώνες, κρύα αστεία...

Μετά την συντριπτική πολιτική ήττα της ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές του προηγούμενου Μάη, και του πολιτικού της κενού που ακολούθησε, στα τέλη του Αυγούστου -σε μία νεκρή για το Φοιτητικό Σύλλογο περίοδο- επιχειρεί μία φυγή προς τα εμπρός. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας έστειλαν στις 26 Αυγούστου μία επιστολή στην οποία επιφανειακά θίγουν ορισμένα ζητήματα όπως το κτιριακό και το φωτοτυπικό στην ουσία όμως επιχειρούν μόνο το ξελάσπωμα των ίδιων αλλά και κάθε γαλάζιου στελέχους της πανεπιστημιακής γραφειοκρατίας. Θέτουν άμοιρο των ευθυνών του ακόμη και τον υπουργό Παιδείας, ενώ παράλληλα αποδίδουν ακέραιη την ευθύνη σε κάθε στέλεχος που δεν ανήκει στον πολιτικό τους περίγυρο. Η θρασυδειλία τους δε σταματά εκεί αλλά ξεπερνώντας τα όρια προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τα αγωνιστικά κομμάτια του Φοιτητικού Σώματος αλλά και καθηγητές χρησιμοποιώντας υβριστικό λεξιλόγιο και δηλώνοντας ότι «εξωθούνται στο να πάρουν το νόμο στα χέρια τους»!
Αλήθεια, τι εννοούν με αυτήν τους την προειδοποίηση; Γιατί εμείς έχουμε υπ’ όψιν μας αρκετές ιστορικές στιγμές στις οποίες η Δεξιά επιχείρησε να… πάρει το νόμο στα χέρια της! Έχουμε υπ’ όψιν μας τη λευκή τρομοκρατία των μοναρχοφασιστών στα 1944 – 1946. Τις επιθέσεις από μισθωμένους τραμπούκους μαχαιροβγάλτες κατά τις δεκαετίες 1950 – 1960. Τις «εκλογές βίας και νοθείας» του 1961. Έχουμε υπ’ όψιν μας τις δολοφονίες αγωνιστών της αριστεράς, όπως ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας και ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Κορύφωση αυτής της διαδικασίας ήταν η επιβολή της χούντας των Συνταγματαρχών στις 21 Απρίλη του 1967. Αλλά οι επιθέσεις του παρακράτους της Δεξιάς δε σταμάτησαν στην μεταπολίτευση. Συνεχίστηκαν στις επόμενες δεκαετίες μέσα από τις συμμορίες των «ομάδων κρούσης» της ΟΝΝΕΔ που σε συνεργασία με ακροδεξιές οργανώσεις συνέχιζε και συνεχίζει να «παίρνει το νόμο στα χέρια της» όταν ο πολιτικός της λόγος αποδεικνύεται ανεπαρκής. Αποκορύφωμα της δράσης τους ήταν η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από τον γραμματέα ΟΝΝΕΔ Πάτρας το Γενάρη του 1991. Αυτές τις περιπτώσεις γνωρίζουμε εμείς στις οποίες άτομα του ευρύτερου χώρου της ΔΑΠ δοκίμασαν να «πάρουν το νόμο στα χέρια τους». Τι ακριβώς εννοούν οι «συνάδελφοι» όταν γράφουν ότι εξωθούνται σε κάτι παρόμοιο;
Την ίδια μέρα κατά την οποία είχε γραφτεί η επιστολή, πραγματοποιήθηκε διάρρηξη του Πανεπιστημίου, κατά την οποία οι «άγνωστοι» δράστες δεν έκλεψαν τίποτε αλλά μόνο προξένησαν φθορές. Μάλιστα εντελώς τυχαία (sic) οι φθορές έγιναν στα γραφεία των στελεχών εκείνων που η ΔΑΠ στοχοποιούσε μέσα από την επιστολή της! Ποια είναι τελικά η σχέση της ηγεσίας της ΔΑΠ ΝΔΦΚ Ρόδου με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της επίθεσης;
Η συγκεκριμένη επίθεση, όπως και η στοχοποίηση της κατάληψης του Παλιού Κυλικείου πέρα από τον άμεσο στόχο τους, επιχειρούν και την καταστρατήγηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, μέσα από την δυσφήμησή του. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανή για τα δεδομένα των πανεπιστημιακών κοινοτήτων τέτοιου τύπου προβοκάτσιες ενάντια στην μεγάλη αυτή κατάκτηση του λαϊκού κινήματος. Προβοκάτσιες που τον τελευταίο χρόνο οξύνονται και εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που θέλουν να δουν τις εταιρίες να πλουτίζουν μέσα στις σχολές και το κράτος να ολοκληρώνει τους σχεδιασμούς του για απομάκρυνση του φοιτητικού συνδικαλισμού από ριζοσπαστικές πρακτικές. Να σημειωθεί ότι η επιστολή εστάλη και στον εισαγγελέα πρωτοδικών Ρόδου, το ίδιο πρόσωπο που λίγους μήνες πριν πρότεινε την άρση του ασύλου με γελοίες αφορμές…
Ας μη ξεχνάμε ότι με την απόδοση ευθυνών στους καταληψίες του κτιρίου Δ’, η ΔΑΠ επιχειρεί να καθαρίσει με μία υπόθεση που τη βαραίνει στο έπακρο, την υπόθεση του κτιριακού προβλήματος, για το οποίο κωλυσιεργούσε όσα χρόνια αυτή ήλεγχε τους Φοιτητικούς Συλλόγους. Η κατάληψη χωρίς να στερείται ευθυνών, σε καμία περίπτωση δεν προκάλεσε το κτιριακό πρόβλημα το οποίο προϋπήρχε, αλλά το ανέδειξε στερώντας από τη Σχολή έναν από τους ελάχιστους εκμεταλλεύσιμους χώρους. Από την άλλη το κτιριακό πρόβλημα προκάλεσαν και διατηρούν αυτοί που στέκονται άπραγοι αντί να πιέσουν για την αναστήλωση του κτιρίου της 7ης Μάρτη και την ανακατάληψη των κτιριακών μονάδων του παλαιού στρατοπέδου, πρόταση την οποία υποστηρίξαμε στις Γ. Συνελεύσεις των Συλλόγων.
Γνωρίζαμε τις τακτικές που είναι ικανή να χρησιμοποιήσει η Δεξιά όταν η πολιτική της βρίσκει εμπόδιο της τις διαθέσεις των μαζών. Η χρήση παρακρατικών μεθόδων καταστολής, η δυσφήμηση του ασύλου, η προσπάθεια φίμωσης και τρομοκράτησης της ακαδημαϊκής κοινότητας θα μας βρίσκει απέναντι της σε κάθε της έκφανση. Ας είναι σίγουρος όποιοσδήποτε επιχειρεί να συγκρουστεί με τα φοιτητικά συμφέροντα ότι θα μας βρίσκει απέναντί του μέσα από τις μαζικές διαδικασίες των Φοιτητικών Συλλόγων, τις Γενικές Συνελεύσεις και τις ριζοσπαστικές αποφάσεις τους. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος. Ο δρόμος του αγώνα.

ΕΑΑΚ ΡΟΔΟΥ
Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση
Δασκάλων Ριζοσπαστική Αριστερή ΣΥσπείρωση
Κίνηση ΑΝεξάρτητων ΑΡΙστερών ΝΗπιαγωγών

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Περί μη ύπαρξης συλλόγου ο λόγος

Τα αποτελέσματα των φετινών φοιτητικών εκλογών είχαν βαρύνουσα πολιτική σημασία αφού αποτύπωσαν σε ένα βαθμό τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά που αρχίζει να διαμορφώνει το φοιτητικό κίνημα της χώρας μας στη νέα εποχή που ανοίγει ο Δεκέμβρης, η ξόφληση του φιλελεύθερου μοντέλου και η διεθνής συστημική κρίση. Σε πανελλαδικό επίπεδο αυτό που διαπιστώνεται με μία πρώτη ματιά είναι μία πτώση της ΔΑΠ, της Πανσπουδαστικής και της ΑΡΕΝ και μία άνοδος της ΠΑΣΠ και των σχημάτων της ΕΑΑΚ.
Σε τοπικό επίπεδο πάντως τα αποτελέσματα των εκλογών στιγματίζονται από την κατακόρυφη πτώση της ΔΑΠ και την αλματώδη άνοδο της δυναμικής των σχημάτων της ΕΑΑΚ. Η πτώση της ΔΑΠ οφείλεται τόσο σε παράγοντες εξωτερικούς, (όπως είναι σε κεντρικό επίπεδο: η γενικευμένη αποστράτευση του ελληνικοί λαού από το φιλελεύθερο μοντέλο σε επίπεδο ιδεολογίας, η διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών σε μία περίοδο μεγάλης κρίσης για τη Νέα Δημοκρατία κλπ. Και σε τοπικό: η αναβαθμισμένη δράση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, η μειωμένη χρηματοδότηση από τη Νέα Δημοκρατία σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.) αλλά και εσωτερικούς. Η δική μας άνοδος κρίνουμε ότι οφείλεται στη διαρκή και αξιοπρεπή μας παρουσία, στον αντισυνδιαχειριστικό τρόπο της πολιτικής μας παρέμβασης, στην ολόπλευρη και μαχητική στήριξη από πλευράς μας των αγώνων του Δεκέμβρη, στην καθημερινή ανάδειξη των επιπτώσεων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με αιχμές τα ΚΕΣ και τον νόμο – πλαίσιο.
Η αυτοδυναμία της ΔΑΠ στο σύλλογο Μεσογειακών Σπουδών είναι πλέον παρελθόν και θεωρούμε ότι η από πλευράς μας δυναμική και συνεχής αντιπαράθεση με αυτή την παράταξη, το ξεσκέπασμα της στα μάτια των φοιτητών, η καθημερινή σύγκρουσή μας με τις πολιτικές που πρεσβεύει ήταν ο σημαντικότερος παράγονρας στην εκλογική πτώση πτώση της και ως τέτοιος ήταν και καταλύτης για το σπάσιμο της αυτοδυναμίας. Στο τελευταίο σιγοντάρισε η άνοδος της ΠΑΣΠ, μία άνοδος που οφείλεται από τη μία στη διεύρυνση του κοινωνικού κύκλου της και από την άλλη στη γενναία χρηματοδότηση της από το ΠΑΣΟΚ που της εξασφάλισε αρκετά εισιτήρια ψηφοφόρων.
Από την αρχή της πολιτικής μας ύπαρξης, είχαμε διαπιστώσει ότι η αυτοδυναμία της ΔΑΠ δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα στο Σύλλογο και το Τμήμα…. Πτυχίο χωρίς επαγγελματική κατοχύρωση, τεράστια προβλήματα με τις κτιριακές εγκαταστάσεις, καλπάζουσα καθηγητική αυθαιρεσία, παθητική αποδοχή κάθε κυβερνητικής «οδηγίας», ακόμη και της πιο αντιδραστικής. Επίσης αλαζονεία απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, απαξίωση των Γενικών Συνελεύσεων, καλλιέργεια του ατομικισμού, ενσωμάτωση της παθητικότητας και της παθητικής συμμετοχής στα κοινά. Το σπάσιμο της αυτοδυναμίας σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κατά κάποιο μεταφυσικό τρόπο τη λύση σε όλα αυτά. Ανοίγει όμως νέα πεδία δράσης. Ανοίγει την προοπτική της συχνότερης μαζικής παρέμβασης στα κοινά μέσω Γενικών Συνελεύσεων και αποτελεί κομβικό βήμα για την αποδέσμευση των δράσεων του Φοιτητικού Συλλόγου από τις ορέξεις της γαλάζιας πεντάδας.
Αμέσως μετά το σπάσιμο της αυτοδυναμίας, η φημολογία της ΔΑΠ περί ύπαρξης ενός σφιχτοδεμένου «αντί – ΔΑΠ» μπλοκ καταρρίφθηκε, με τον δραματικότερο ομολογουμένως τρόπο…
Βάση του καταστατικού (το οποίο στο Σύλλογό μας αποτελεί κάτι σαν Ευαγγέλιο) λίγες μέρες μετά τις εκλογές πρέπει να συσταθεί το νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Κατά τους γραφειοκράτες αντιπροσώπωους των άλλων παρατάξεων τέτοιο πράγμα χωρίς Πρόεδρο, γραμματείς και φαρισαίους δεν μπορεί να υφίσταται και είναι και πολύ παράνομο μάλιστα. Αναγνωρίζοντας αναγκαστικά την κυρίαρχη αυτή αντίληψη για τα όργανα διοίκησης προτείναμε την αναλογική κατανομή των θέσεων του προεδρείου (πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γραμματέας, ειδικός γραμματέας, ταμίας) κατά τον ίδιο τρόπο που αναλογικά μοιράζονται και οι έδρες του Διοικητικού στις υπόλοιπες δυνάμεις ως πιο δίκαιο τρόπο κατανομής. Σε αυτή την περίπτωση οι θέσεις θα μοιράζονταν ως εξής:

Συνολικός αριθμός ψηφισάντων / αριθμός θέσεων του προεδρείου = μέτρο έδρας
334 / 5 = 66.8
Σε κάθε παράταξη - σχήμα αναλογεί καθ’ αυτόν τον τρόπο 1 έδρα για κάθε 66.8 ψήφους που έχει λάβει. Τα ‘’υπόλοιπα’’ κατανέμονται και πάλι κατά τρόπο αναλογικό:

Παράταξη/ Σχήμα
Ψήφοι που έλαβε
Ψήφοι / μέτρο έδρας στο προεδρείο
Έδρες που της αναλογούν (Α' κατανομή)
Έδρες που της αναλογούν (Β' κατανομή)
ΔΑΠ
147
2,20
2
2
ΠΑΣΠ
102
1,53
1
2
ΦΑΠΑ
44
0,66
0
1
ΠΚΣ
29
0,43
0


Για να προκύψει όμως ο αναλογικός διαμοιρασμός των θέσεων χρειάζεται οι παρατάξεις να τον αποδεχτούν. Να αποδεχτούν δηλαδή τη… δημοκρατία και την απλή αναλογική! Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ διαφώνησε εξ’ αρχής. Όχι απλά είδε με καχυποψία την αναλογική κατανομή, αλλά την κατήγγειλε ως αυθαίρετη και (διακινδυνεύοντας να καταντήσει γραφική) άρχισε να διερωτάται μήπως ως πρακτική η απλή αναλογική είναι παράνομη! Αντ’ αυτού τι πρότεινε; Να κατεβαίνει για κάθε θέση κάποιος εκπρόσωπος από όποια παράταξη επιθυμεί και να ψηφίζεται ονομαστικά. Έτσι συνηθίζεται στο Τμήμα μας εδώ και χρόνια είπαν. (άλλωστε και το ρουφιάνεμα αριστερών στην ασφάλεια συνηθιζόταν στα ελληνικά Πανεπιστήμια για πολλά χρόνια. Ίσως γι’ αυτό το επανέφεραν…) Βάση εθιμικού δικαίου λοιπόν κατά τη ΔΑΠ έπρεπε να ψηφίσουμε πρόσωπα! Με αυτό τον τρόπο όμως μία παράταξη θα μπορεί να διεκδικήσει περισσότερες θέσεις από το προεδρείο απ’ όσες θα δικαιούταν αναλογικά. Θα ήταν τεράστια οπισθοχώρηση να δεχτούμε κάτι τέτοιο, το οποίο εκτός των άλλων θα προϋπέθετε προκειμένου να μην παρακωλύσουμε τη διαδικασία να στηρίξουμε και άτομα άλλων παρατάξεων για να λάβουν θέσεις στο προεδρείο. Αλλά ακόμη και αν το κάναμε δεν θα είχε κανένα νόημα αφού η Πανσπουδαστική τραβούσε σε δικά της μονοπάτια… Πρώτη της σκέψη (την οποία υπερασπίστηκε με σθένος) ήταν το «καμία συνεργασία». Η τακτική αυτή, εκτός του ότι είναι θεωρητικά και ιστορικά λαθεμένη και αποτελεί από μόνη της υπεκφυγή και παραίτηση, είναι και μία τακτική που αν όλες οι δυνάμεις επέλεγαν να την ακολουθήσουν, θα έδινε 4 από τις 5 θέσεις του προεδρείου στη ΔΑΠ και θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να της γίνει. Σε περίπτωση δε που εμείς αποφασίζαμε να συνεργαστούμε με την ΠΑΣΠ, το αποτέλεσμα όλων των ψηφοφοριών θα ήταν 4(ΔΑΠ) – 4(3 ΠΑΣΠ + 1 ΦΑΠΑ) συν ένα λευκό της ΠΚΣ, οπότε η διαδικασία θα έμενε και πάλι μετέωρη\Με την στάση τους αυτή καθυστέρησαν ανεπανόρθωτα τη σύσταση του συλλόγου, παρακολύωντας όλες τις διαδικασίες του.
Οι μέρες περνούσαν, η ΔΑΠ επέμενε στην αρχική της προσωπολαγνική τοποθέτηση, η δε Πανσπουδαστική έδινε ρεσιτάλ εκπλήξεων… Στην επόμενη σύγκληση για τη σύσταση του προεδρείου, ενημέρωσε τα έκπληκτα ώτα μας ότι τελικά θα συμμετέχει στην ψηφοφορία με την προϋπόθεση να υπάρξει… αναλογική κατανομή των εδρών! Αλλά οι εκπλήξεις δε σταματούν εδώ! Η Πανσπουδαστική βλέπετε έχει φτιάξει δικό της σύστημα απλής αναλογικής (!) στο οποίο σε αντίθεση με την πατροπαράδοτη απλή αναλογική, οι αριθμοί δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Απλά οι παρατάξεις μοιράζονται τις θέσεις μία – μία με κάποια αυθαίρετη σειρά! Επίσης με την αναλογική νέου τύπου που ανακάλυψε η ΠΚΣ (που προφανώς βασίζεται σε ανώτερα μαθηματικά τα οποία δεν τα κατέχουν κοινοί θνητοί), η ΠΚΣ παίρνει θέση και μάλιστα αυτή του γραμματέα, η ΔΑΠ με τη σειρά της κρατάει υποχρεωτικά… Πρόεδρο και Ταμία!
Στην επόμενη συνάντηση, αφού ούτε στη δεύτερη στάθηκε δυνατόν να ψηφιστεί προεδρείο, ο πρόεδρος της εφορευτικής, αν και παρουσιάστηκε στη διαδικασία δεν έφερε μαζί του ούτε το βιβλίο των πρακτικών, ούτε τη σφραγίδα του συλλόγου εμπαίζοντας ανοιχτά όλους τους παρευρισκόμενους. Το ζήτημα λοιπόν της κατανομής των εδρών πέρασε από τότε σε Γενική Συνέλευση Φοιτητών, η οποία ύστερα από συνεννόηση μεταξύ παρατάξεων και όχι με ψηφοφορία, (αντικαταστατικά δηλαδή αλλά εδώ δεν μπήκε νομικό θέμα, αφού ήταν πρόταση της ΔΑΠ…) ορίστηκε για την Παρασκευή 12/ 6.

Η πρόθεση της ΔΑΠ να σφετεριστεί όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία είναι γνωστή και καθόλου οι συνδικαλιστές της δεν έχουν διάθεση να το κρύψουν. Στα τμήματα που κράτησε την αυτοδυναμία για παράδειγμα όχι απλά δεν κατανεμήθηκαν αναλογικά οι έδρες και οι θέσεις στα όργανα συνδιοίκησης (Σύγκλητος, Κοσμητεία, Φοιτητική Μέριμνα κ.α.) αλλά μοίρασε τα πάντα ανάμεσα στα μέλη της ωσάν να ήταν η ίδια ο Σύλλογος, ωσάν να κατείχε το 100% της αποδοχής του κόσμου, όπως συνέβαινε και στο Τ.Μ.Σ. άλλωστε μέχρι πρόσφατα… Αλλά η δίψα τους για παντοδυναμία δε μας αφορά. Από την άλλη δε μας αφορά ούτε και η παθιασμένη διεκδίκηση από πλευράς της ΠΑΣΠ της γκλαμουράτης θέσης του Προέδρου. Το μόνο που μας απασχολεί είναι το γεγονός ότι εδώ και ένα μήνα ο Σύλλογος Φοιτητών του Τμήματος Μεσογειακών ουσιαστικά δεν υφίσταται! Ζητήματα πολύ σημαντικά, (εστίες, συγγράμματα, άσυλο, εσωτερική αξιολόγηση, παλιό στρατόπεδο) επανέρχονται επιτακτικά και κανένα όργανο του φοιτητικού συλλόγου δε λειτουργεί ώστε να αναλάβει δράση. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί πολύ απλά, όλες οι παρατάξεις, με πρωτοστατούσες αυτές του δικομματισμού έχουν βάλει το πολιτικό τους συμφέρον πολύ πιο ψηλά από αυτό των φοιτητών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Η ΔΑΠ είναι σίγουρο ότι θα χρησιμοποιήσει τα παραπροϊόντα αυτής της παρωδίας για μαζική προπαγάνδα, για να τονίσει ότι μπορεί ο Σύλλογος στα χρόνια της αυτοδυναμίας να μη λειτουργούσε σωστά, αλλά τουλάχιστον υπήρχε! Και παρ’ όλα αυτά, η ΠΑΣΠ δε φαίνεται να ενοχλείται στο ελάχιστο από την υπάρχουσα κατάσταση. Μάλλον τα συλλογικά προβλήματα δεν την αφορούν, τώρα που το ρεύμα του σπασίματος της αυτοδυναμίας είναι φρέσκο και μπορεί ακόμη να στηρίζεται σε αυτό για να κερδίζει σε επίπεδο επιρροής κάποιους, ελάχιστους σίγουρα, υποστηριχτές. Η ΠΚΣ με τη σειρά της, μας δίνει την εντύπωση ότι καθόλου δεν έχει καταλάβει πόσο αντιδραστική έχει αποδειχτεί στην πράξη η τοποθέτησή της.

Εμείς δεν έχουμε θέση σε αυτό το παιχνίδι. Από τη στιγμή που δεν είναι δυνατόν σε αυτή τη φάση να διαλύσουμε την ιεραρχική δομή του Δ.Σ. και το προεδρείο του, δηλώνουμε ξεκάθαρα υπέρ της αναλογικής κατανομής των εδρών. Αυτός είναι ο μόνος δημοκρατικός τρόπος να κατανεμηθούν, τον υποστηρίξαμε από την αρχή, θα την υπερασπιστούμε και στη Γενική Συνέλευση της Παρασκευής. Το ποια θέση θα μας δοθεί τελικά στο προεδρείο δε μας αφορά πλέον. Στην κατάσταση που έχει περιέλθει ο Σύλλογος αυτό που προέχει είναι η σύσταση των οργάνων διοίκησής του. Περιμένουμε από τις άλλες δυνάμεις να επιδείξουν τη σοβαρότητα που αρμόζει στο θέμα και από τα μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου, να παραβρεθούν μαζικά στη Γενική Συνέλευση, στηρίζοντας την αναλογική κατανομή των θέσεων του προεδρείου, ώστε να εξασφαλιστεί ότι καμία παράταξη δε θα καπηλευτεί εξουσία στις πλάτες του Φοιτητικού Σώματος.


Φοιτητική Αριστερή ΠΑρέμβαση

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Captura Linguae

Η captura linguae (κατάληψη/ αρπαγή λόγου) είναι μία προσπάθεια, έκφρασης ενός ριζοσπαστικού, εναλακτικού πολιτικού αλλά και πολιτιστικού αντιλόγου. Μία προσπάθεια που ξεκινά από αγωνιστές της Φοιτητικής Αριστερής ΠΑρέμβασης αλλά το εύρος των θεμάτων που φιλοδοξεί να πραγματεύεται ξεπερνά κατά πολύ όρια ενός φοιτητικού πολιτικοσυνδικαλιστικού μορφώματος όπως είναι ένα σχήμα της Ε.Α.Α.Κ. Η έκδοση αυτή δε διεκδικεί το αλάθητο της πολιτικής γνώμης, έχει γνώση των αντικειμενικών και υποκειμενικών ορίων της. Πιστεύει όμως στη δυνατότητα της ριζοσπαστικοποίησης κοινωνικών υποκειμένων μέσω ενός διαρκούς αδέσμευτου διαλόγου και αξιώνεται να συμμετέχει σε αυτόν.
.
.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ #1:
.
Δεκεμβριανά 2008
Εξέγερση & ιδεολογία
Κινητοποιήσεις στις φυλακές
Οι ρίζες του Παλαιστινιακού
Εκπαίδευση στον Καπιταλισμό
Φοιτητικές Εκλογές 2009
Πολιτισμός: Rock ‘n Roll (50’s)

Φοιτητικές εκλογές 2009 - Να στείλουμε μήνυμα ανυπακοής. Μήνυμα ρήξης και ανατροπής!


Και ξαφνικά η σχολή γέμισε πολύχρωμα τραπεζάκια και ψεύτικα χαμόγελα....φοιτητικές εκλογές. Εκλογές όμως που δεν μπορούν να ειδωθούν ανεξάρτητα από το κεντρικό πολιτικό φόντο. Τα ζητήματα σε τοπικό επίπεδο φαντάζουν τα μοναδικά. Όντως ζητήματα όπως το κτιριακό αποτελούν κομβικής σημασίας επίδικα για τους συλλόγους, οι οποίοι παραμένουν αδρανείς στο έλεος της στοχευμένης απραξίας από πλευράς των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ,ΠΑΣΠ). Ωστόσο οι φετινές φοιτητικές εκλογές πραγματοποιούνται σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική περίοδο. Γίνονται στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ο βάρβαρος χαρακτήρας της κάνει εμφανή την παρουσία του σε κάθε πτυχή της ζωής μας, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο εξαπολύει νέα επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Απ’ την άλλη οι κοινωνικοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και κυρίως ο εκρηκτικός Δεκέμβρης της νεολαίας έφερε στην επιφάνεια την κοινωνική οργή και αγανάκτηση που καιρό τώρα υπόβοσκε ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ανεργίας και της ελαστικής απασχόλησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και του κατασταλτικού οργίου.

Σε αυτήν την κρίσιμη πολιτική περίοδο οι φετινές φοιτητικές εκλογές αποκτούν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Κάθε επιλογή αποτελεί στράτευση σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια με βαρύνουσα σημασία για την σπουδάζουσα νεολαία και το μέλλον μας.


Στα σχέδια τους, να τους γυρίσουμε την πλάτη…

Ψήφος στη ΔΑΠ δε σημαίνει ούτε ψήφος στον παράγοντα που με κέρασε 87 σφηνάκια στην Παλιά Πόλη, ούτε ψήφος σ’ αυτόν που μου έδωσε τα σος και μου τάζει μαθήματα, ούτε ψήφος στο φίλο μου που έβαλε πρώτη φορά υποψηφιότητα και θέλει να πάρει πολλά κουκιά..
Σημαίνει ψήφος στην κυβέρνηση που δολοφονεί τα δικαιώματά μας. Η ΔΑΠ είναι ο επίσημος εκφραστής της ΝΔ στα πανεπιστήμια, και με τον πιο συνεπή τρόπο πρεσβεύει την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, την πολιτική του κεφαλαίου που απρόκλητα μετακυλύει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας ενώ χαρίζει δις σε τράπεζες και «Βατοπέδια».
Η ΔΑΠ δεν αποτελεί μόνο το φερέφωνο της κυβέρνησης αλλά και εχέγγυο για την προώθηση των κατευθύνσεών της μέσα στις σχολές. Είναι στήριξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. που σκοπεύει στην διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου προσαρμοσμένου στις ανάγκες της αγοράς, με ένα αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας και εν τέλει τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου, ευέλικτου, αναλώσιμου, πειθήνιου. Είναι ψήφος που ισοδυναμεί με στήριγμα στην λυσσαλέα προσπάθεια για την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών. Αποτελεί χέρι βοηθείας για την ένταση της καταστολής που φτάνει σε σημείο να δολοφονήσει έναν μαθητή, αλλά και στην ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας που απρόκλητα επιτίθεται σε μια συνδικαλίστρια καθαρίστρια. Ψήφος στην κυβερνητική παράταξη σημαίνει κατάργηση του ασύλου, ποινικοποίηση των αγώνων των φοιτητών και των εργαζομένων με εκατοντάδες συλλήψεις, εκδίκαση μαθητών με τον τρομονόμο. Είναι ψήφος σε αυτούς που ευαγγελίζονται την ομαλότητα, που χτυπούν κάθε φωνή ανατροπής και ρήξης.
Τέλος, ψήφος στη ΔΑΠ είναι στήριξη στη λογική της ανάθεσης, ψήφος στο σαμποτάρισμα των γενικών συνελεύσεων, είναι ψήφος στον ατομικό δρόμο και όχι στο δρόμο των συλλογικών διεκδικήσεων.Αποτελεί ψήφο σε αυτούς που κάθε μέρα τσακίζουν με την πολιτική τους τα δικαιώματα μας σε παιδεία και εργασία.

Με διαφορετικό πρόσωπο αλλά παρόμοια πολιτική εκφράζει και η ΠΑΣΠ ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ μέσα στα Πανεπιστήμια. Ψήφος στην ΠΑΣΠ αποτελεί ψήφο στον δίδυμο πυλώνα της αστικής πολιτικής, που έμπρακτα στηρίζει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ έρχεται ως συνεχιστής μιας πολιτικής που χρόνια τώρα υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ: είναι εκείνο που ξεκίνησε πρώτο την πολιτική της λιτότητας ,την καταπάτηση κάθε κοινωνικού δικαιώματος , την καταλήστευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων (βλέπε νόμο Ρέππα ),που πρώτο προώθησε τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΠ για την παιδεία κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με την αναδιάρθρωση και την πολιτική της ΕΕ, προτάσσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα εξατομικευμένα πτυχία, τις πιστωτικές μονάδες, τα επιχειρηματικά κριτήρια, την αξιολόγηση. Υποστηρίζει την κατάργηση του ασύλου (δηλώσεις Διαμαντοπούλου με αφορμή την κατάληψη στο ΑΠΘ), ψήφισε τους τρομονόμους της κυβέρνησης μαζί με την ΝΔ. Παρά την προσπάθεια να πείσει τους φοιτητές ότι διαφέρει από τη ΔΑΠ, επί της ουσίας και η ΠΑΣΠ υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, πράγμα που φάνηκε και τις κρίσιμες στιγμές του κινήματος. Το Δεκέμβρη, την ώρα που η οργή χιλιάδων μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων ξεχυνόταν στο δρόμο, εκείνη πρότεινε ανοιχτά σχολεία και σχολές και επιστροφή στην ομαλότητα. Μάλιστα σε πολλές σχολές δε δίστασε να συναινέσει με τη ΔΑΠ σε κοινά πλαίσια σε μια συστρατευμένη προσπάθεια να αποτραπεί η κλιμάκωση του φοιτητικού κινήματος τον Ιανουάριο.

Η Αριστερά της ενσωμάτωσης και της υποταγής…Ψήφος στην ΠΚΣ αποτελεί ψήφο στην αριστερά της διαμαρτυρίας, η οποία αρνείται πιστέψει ότι οι αγώνες μπορούν να νικούν στο σήμερα και που αδυνατεί να αποκτήσει ανατρεπτική πολιτική λογική. Σημαίνει στήριξη της αριστεράς που αδυνατεί να δώσει διέξοδο μέσα από τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες, αλλά προάγει ως μόνη την εκλογική ενδυνάμωση και τη λογική της αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Μιας αριστεράς που κρατά επιφυλακτική και πολλές φορές καταδικαστική στάση σε κάθε αγωνιστικό ξέσπασμα που δεν ελέγχει. Στο κίνημα του Δεκέμβρη φάνηκε η υπονομευτική στάση της απέναντι στους αγώνες των φοιτητών και των μαθητών, απέχοντας από την κοινωνική έκρηξη της νεολαίας(είναι χαρακτηριστικό ότι το Δεκέμβρη όχι μόνο δεν εμφανίστηκε στις συνελεύσεις αλλά και όπου μπορούσε είτε τις έσπαγε, είτε έκλεινε τις σχολές με απόφαση της ΚΝΕ) . Στο εργατικό κίνημα το ΠΑΜΕ αν και διαχωρίζεται διακηρυκτικά από τη ΓΣΕΕ, δεν συμβάλλει στην πράξη στην ανάπτυξη και την ενδυνάμωση των εργατικών αγώνων. Η ΠΚΣ όλο το προηγούμενο διάστημα δεν συνέβαλε στο μπλοκάρισμα της εφαρμογής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, στις πρυτανικές εκλογές καλούσε τους φοιτητές σε αποχή, στην λογική της μη εφαρμογής και απονομιμοποίησης των νόμων, και παραιτήθηκε από οποιαδήποτε προσπάθεια μπλοκαρίσματος του νόμου. Η λογική της καταγραφής ψήφων για εσωτερική κατανάλωση, φτάνει στο σημείο η κυρίαρχη καμπάνια κριτικής της να είναι τα ΕΑΑΚ. Με λογικές οχι πολιτής κριτικής, αλλά με λογικές λασπολογίας και αναντιστοιχίας της πραγματικότητας.


ΕΑΑΚ

Η ομορφιά είναι στους δρόμους,
η ελπίδα στην αριστερά της ανατροπής…

Σε αυτή λοιπόν τη φάση ψήφος στα ΕΑΑΚ αποτελεί την πιο έμπρακτη και σκληρή καταδίκη της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ,των παρατάξεων τους ΔΑΠ και ΠΑΣΠ και της πολιτικής που καθημερινά δολοφονεί τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Για εμάς οι φοιτητικές εκλογές δεν πρέπει να είναι ένα πανυγηράκι των παρατάξεων. Επιδιώκουμε να είναι μια πολιτική διαδικασία στην οποία θα πάρει σάρκα και οστά αυτή η νέα ριζοσπαστικοποίηση που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος αλλά και του Δεκέμβρη.
Στήριξη των ΕΑΑΚ είναι στήριξη στους συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες της επόμενης μέρας (κόντρα στη λογική της ανάθεσης και του ατομικού δρόμου),για ένα ριζοσπαστικό ,ανατρεπτικό φοιτητικό κίνημα που θα μπορεί να είναι και νικηφόρο. Για την ενδυνάμωση του αγώνα διαρκείας ως μοναδική απάντηση στο νόμο πλαίσιο, τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό, την αναγνώριση των ΚΕΣ, την αξιολόγηση, στη λειτουργία του πανεπιστημίου με επιχειρηματικά-ιδιωτικονομοικά κριτήρια. Για μαχητικό αγώνα που θα μπορεί να αναπτύσσεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και να αποκτά εκείνο το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά που το καθιστούν πολιτικά επικίνδυνο.
Ψήφος στην ΕΑΑΚ είναι ψήφος στην ανεξάρτητη, επαναστατική αριστερά που τροφοδοτείται και τροφοδοτεί τα κινήματα. Στην Αριστερά που δίνει πολιτικές απαντήσεις από τη σκοπιά της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και που πιστεύει στις υλικές νίκες των αγώνων στο σήμερα. Ψήφος στην ΕΑΑΚ για να ενισχυθεί η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική αριστερά στις μεγάλες κοινωνικές μάχες που έρχονται. Εκείνη η αριστερά που βλέπει ότι η διέξοδος βρίσκεται μέσα από την πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας, μέσα από τα μαζικά κοινωνικά κινήματα για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της πολιτικής που σήμερα προωθούν η ΝΔ ,το ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ. Που θα συγκρούεται με το σύνολο της κυρίαρχης πολιτικής και τον αστικό συνασπισμό εξουσίας και δεν θα τρέφει αυταπάτες για μια καλύτερη διαχείριση του σημερινού βάρβαρου συστήματος εκμετάλλευσης, αλλά θα μάχεται για την ανατροπή του.
Που θα προτάσσει το να πέσει η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής, και θα απαιτεί να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Μια αριστερά που δεν θα μένει μόνο στην αναγκαιότητα αλλά θα μπορεί να καλλιεργεί τη δυνατότητα και να ανοίγει και τους δρόμους για τις επαναστάσεις της νέας εποχής ...


ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΟΥΜΕ…
…ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!

Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

ΧΩΡΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ...

Κατατέθηκε τροπολογία στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία η Αρετή Γρηγοροπούλου, -αδελφή του 15χρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος δολοφονήθηκε το Δεκέμβριο του 2008 στα Εξάρχεια- θα εξετασθεί, μόνο προφορικά, στις ενδοσχολικές εξετάσεις όλων των μαθημάτων της Γ' Τάξης του Λυκείου.

Η αδελφή του άτυχου μαθητή θα εισαχθεί σε Σχολή ή Τμήμα των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (A.E.I.) της προτίμησης της και καθ' υπέρβαση του αριθμού εισακτέων, σύμφωνα με την οριζόμενη διαδικασία που προβλέπουν οι διατάξεις του άρθρου 27, παρ. 1, περ. α', του π.δ. 60/2006.

Δεν πρέπει να σταθούμε στην παραπάνω υποκριτική απόφαση  αλλά στην ουσία των όσων ακολούθησαν μετά την δολοφονία του Αλλέξανδρου... Και πιο συγκεκριμένα  των αποτελεσμάτων της εξέγερσης η οποία θάφτηκε ανάμεσα σε τόνους από πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... Τώρα, λίγους μήνες μετά την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη προσπαθούν με τον πιο γελοίο τρόπο, οι πολιτικοί συνήγοροι των δολοφόνων της νεολαίας να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Η Ε.Ε. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ "ΑΠΟΤΟΚΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ"

Εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ψήφισμα, βάσει του οποίου επιχειρείται η ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό και των ναζιστικών φασιστικών καθεστώτων με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE), πέρασε σαν θέση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές.
To ψήφισμα χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αναφέροντας ότι «κυρίαρχη ιστορική εμπειρία της Δυτικής Ευρώπης ήταν ο ναζισμός, ενώ τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης είχαν την εμπειρία τόσο του κομμουνισμού όσο και του ναζισμού, και ότι πρέπει να προωθηθεί η κατανόηση για το διπλό παρελθόν δικτατορίας στις χώρες αυτές».
Θεωρεί τις σοσιαλιστικές χώρες ως απότοκο του φασισμού, υποστηρίζοντας ότι «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη».

από το http://www.tvxs.gr/v8905

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ»

Μέσα στη βδομάδα που πέρασε γίναμε για άλλη μια φορά μάρτυρες της ίδιας πολιτικής ανυπαρξίας και του ρόλου της κυβερνητικής παράταξης. Δύο ήταν οι σημαντικότερες εξελίξεις. Το Διοικητικό στο οποίο πάρθηκε η απόφαση για την Γενική Συνέλευση της Παρασκευής και η «επίσκεψη» του αντιπρύτανη με αφορμή την κατάληψη του Παλιού Κυλικείου και η «συζήτηση» που ακολούθησε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή… Την περασμένη Τετάρτη στο Διοικητικό, η ΔΑΠ (κάνοντάς μας τη χάρη!!!) έκρινε με δύο μήνες καθυστέρηση ότι πρέπει επιτέλους να γίνει η τακτική Γ.Σ. η οποία ήταν προκαθορισμένη για τον Ιανουάριο. Μονοθεματική βέβαια… και με θέμα την κατάληψη στο Παλιό Κυλικείο! Ζητήθηκε εκ μέρους μας να μπουν στην ημερήσια διάταξη τα ζητήματα της Αξιολόγησης, του νέου νόμου – πλαίσιο (με αιχμές μάνατζερ – συγγράμματα) και το κτηριακό που απασχολούν όλους μας και που πλήττουν το Πανεπιστήμιο και τα φοιτητικά συμφέροντα αλλά όπως ήταν αναμενόμενο η ΔΑΠ αρνήθηκε να γίνει κάτι τέτοιο. Πρόσχημά της ήταν ότι η εξεταστική πέρασε, κανένας φοιτητής δεν αναγκάστηκε να πληρώσει τα συγγράμματα (!), έτσι το θέμα δεν μας ενδιαφέρει. Το συνέδριο των σοφών απεφάνθη…
Την Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η συζήτηση που είχε ζητήσει ο αντιπρύτανης με τα Δ.Σ., εκπροσώπους παρατάξεων, πολιτικών μορφωμάτων αλλά και των ατόμων που συμμετέχουν στην κατάληψη, ώστε να διερευνηθούν οι προθέσεις και να βρεθεί μία λύση για την κατάσταση που προέκυψε. Είναι σαφές ότι η συζήτηση ήρθε αρκετές φορές σε τέλμα, όμως βγήκαν και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα… Είδαμε λοιπόν αρκετές φορές τον Κοσμήτορα αλλά και τον αντιπρύτανη να κατηγορούν τη ΔΑΠ και τα Δ.Σ. της για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Σύλλογος αλλά και για την κωλυσιεργία τους που μπλοκάρει σχεδόν κάθε δραστηριότητα του.
Όπως ήταν άλλωστε ήδη γνωστό το Παλιό Κυλικείο έμενε επί έξι μήνες ανεκμετάλλευτο ενώ από την Κοσμητεία είχε παρθεί απόφαση για την χρήση του και το κονδύλι για τη διαμόρφωση του είχε δοθεί.. Εξαιτίας όμως της ΔΑΠ και των ευρηματικών εγκεφάλων της που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χώρο του Παλιού Κυλικείου καθ’ ολοκληρία για τα ΔΣ (κάτι σαν Υπουργείο θα το είχαν φανταστεί) τα χρήματα χάθηκαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Σαν να μην έφτανε αυτό ακολούθησαν κι άλλες… πιπεράτες αποκαλύψεις. Τα μέλη του Ραδιοφωνικού Σταθμού και της Κινηματογραφικής Ομάδας γνωστοποίησαν στον Αντιπρύτανη (που μάλλον ήταν ο μόνος που δε γνώριζε τι μέλη γεννέσθαι) ότι τα χρήματα τα οποία είναι απαραίτητα για τη λειτουργία των Ομάδων των Συλλόγων δεν φτάνουν ποτέ σε αυτές. Αυτός με τη σειρά του έσπευσε να μας ενημερώσει ότι τα χρήματα αυτά πάνε από την Κοσμητεία στους Συλλόγους και από κει μοιράζονται στις Ομάδες που έχουν υπό την αιγίδα τους. Τελικά κάπου ‘’χάθηκαν’’ στην πορεία…
Εύκολα λοιπόν μπορεί να καταλάβει κανείς ότι η ίδια η Γραφειοκρατία έφτασε στο σημείο να τους κατηγορεί και να τους καλεί να επανέλθουν στην τάξη (κάτι ανάλογο άλλωστε συμβαίνει και με τη δολοφονική κυβέρνησή τους που τελευταία τα «ακούει» μία από το ΣΤΕ και μία από την Ε.Ε. για τον εμπνευσμένο οικονομικό σχεδιασμό της κλπ.) Αυτό είναι απότοκος της παραπαίουσας πολιτικής τους, μιας πολιτικής του «όλα στο ντούκου», μιας πολιτικής «να σώσουμε το τομάρι μας» και να κάνουμε όλα όσα μας επιβάλλουν το κόμμα και τα συμφέροντά του.
Σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για όλους τους φοιτητές, με τον νόμο – πλαίσιο να δείχνει ουσιαστικά και στην πράξη τα δόντια του (βιώσαμε για τα καλά ότι συνέβη με τα συγγράμματα, θα γνωρίσουμε σε λίγο και τον manager που στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ψηφίστηκε με απόφαση της τελευταίας Συγκλήτου), την υποχρηματοδότηση η οποία πλήττει συνολικά την Παιδεία και ειδικά το Τμήμα μας (με τη διαδικασία της Αξιολόγησης η Σχολή μας θα υποχρηματοδοτηθεί ακόμη περισσότερο αφού ως γνωστόν οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν παράγουν κέρδος…) και το κτιριακό να παραμένει ένας χρόνιος γόρδιος δεσμός τον οποίο όλοι διαπλεκόμενοι φορείς και τα συμφέροντά τους περιπλέκουν, δεν υπάρχει χρόνος να αναλωνόμαστε σε επί μέρους ζητήματα. Όλος ο Φοιτητικός Κόσμος οφείλει να σταθεί απέναντι στον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται από την κυβερνητική παράταξη και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, ξεκινώντας από ένα Πανεπιστήμιο που κατ’ αρχήν να λειτουργεί… και όχι έναν άρρωστο οργανισμό στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης και των ορέξεών της.
ΧΩΡΟ(α)ΤΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ

Πριν λίγες εβδομάδες με πρωτοβουλία κάποιων ατόμων που σε γενικές γραμμές πρόσκεινται στον αναρχικό χώρο κατελήφθη ο χώρος του παλιού κυλικείου με στόχο την «απελευθέρωσή» του από τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις και την ανάπτυξη πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Η κίνηση αυτή την οποία αντιλαμβανόμαστε ως έκφραση κάποιων αντιλήψεων που επιλέγουν να μην έχουν άλλου είδους δράση στα πλαίσια των συλλόγων μπορεί να μην αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του κτιριακού προβλήματος, πάντως το εντείνει στο βαθμό που εκμεταλλεύεται τον μοναδικό ελεύθερο για πολιτιστικές δράσεις χώρο. Εξαλείφει με αυτόν τον τρόπο κάθε δυνατότητα για εκδηλώσεις από άλλους πολιτικούς ή πολιτιστικούς φορείς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η ακύρωση εκδηλώσεων που είχαν προγραμματίσει σε αυτό το χώρο η Πανσπουδαστική και η ομάδα της AEGEE.
Για εμάς είναι απαραίτητη η έκφραση όλων των συλλογικοτήτων στον χώρο του Πανεπιστημίου. Η ανυπαρξία άλλων χώρων και η αδράνεια των φοιτητικών συλλόγων έχουν οδηγήσει την πολιτιστική υπόσταση του Ιδρύματος σε μαρασμό. Έτσι είναι λογικό που η κατάληψη συσπείρωσε κι άλλο κόσμο ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης ο οποίος νιώθει ανάγκη για δημιουργική έκφραση. Εν τέλει δεν είναι αρνητική η κατάληψη καθαυτή αλλά η ανυπαρξία και άλλων ελεύθερων χώρων αφού με πρόσχημα το κτιριακό όλο το υπόλοιπο Πανεπιστήμιο παραμένει αναξιοποίητο με απόφαση Κοσμητείας ακόμη και τις ώρες που δε γίνεται διδασκαλία ενώ όλοι οι χώροι κλείνουν μετά τις 23:00 παρόλο που υπάρχει νυχτερινή φύλαξη. Η κατάσταση αυτή ουσιαστικά περιορίζει το άσυλο σε βαθμό αδιανόητο για οποιοδήποτε άλλο ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Για τη συντήριση αυτής της κατάστασης ευθύνονται τόσο η γραφειοκρατία του Πανεπιστημίου όσο και οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ - ΠΑΣΠ), αφού η πολιτιστική τους δράση γίνεται κατά κύριο λόγο σε μαγαζιά, κλαμπάκια κλπ. έξω από τα πλαίσια του Πανεπιστημίου. Έτσι με τους παρόντες συσχετισμούς δεν αφορά τους συλλόγους η ανυπαρξία ελεύθερων χώρων, ένα πρόβλημα που σε κάποιο βαθμό σχετίζεται με το κτιριακό.
Η παράταξη της κυβέρνησης των δολοφόνων βρήκε αφορμή για να προβοκάρει την κατάληψη με το πρόσχημα της παρακόλησης των δράσεων των Φοιτητικών Συλλόγων και συγκεκριμένα των Δ.Σ. που υποτίθεται ότι θα συνεδρίαζαν στο παλιό Κυλικείο. Στην πραγματικότητα παρόλο που είχε δοθεί κονδύλι για την κατάλληλη διαμόρφωση του χώρου η ΔΑΠ κωλυσιεργούσε με αποτέλεσμα παρά τις εκκλήσεις (δικές μας και ανένταχτων φοιτητών) το χρονικό περιθώριο να περάσει χωρίς να γίνει καμία κίνηση και το κονδύλι να χαθεί. Όχι μόνο αυτό αλλά με γελοία επιχειρήματα και παρουσιάζοντας τα παιδιά σαν τρομοκράτες και την κατάληψη σαν εστία μολότοφ και πάσης φύσεως πολεμικού υλικού απευθύνθηκαν στον Κοσμήτορα για να πάρει μέτρα όπως άρση του Πανεπιστημιακού Ασύλου που αυτός πρότινε στον κ. Πρύτανη προκειμένου να μη γίνουν τρομοκρατικά επεισόδια με εστία του παλιό Κυλικείο!! Μάλλον ο περιορισμός του ασύλου που επιφέρει ο νέος νόμος – πλαίσιο δεν αρκεί στους γαλάζιους φοιτητοπατέρες που προτιμούν να το καταλύσουν πλήρως χρησιμοποιώντας διάφορες αφορμές (πρόσφατο παράδειγμα η γρονθοκόπηση του κ. Πανούση στο πoλιτιστικό κέντρο Αθηνών που υπάγεται στο Άσυλο της Παντείου). Στην πραγματικότητα δε στρέφονται ενάντια στα μεμονομένα χαρακτηριστικά σκληρής βίας, άλλωστε το άσυλο δεν καλύπτει κακουργήματα και αναιρείται έτσι κι αλλιώς όταν συντελλούνται εγκλήματα κατά της ζωής. Το άσυλο υπερασπίζεται το φοιτητικό συνδικαλισμό, την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών, μία δραστηριότητα που προφανώς ενοχλεί ορισμένους. Δεν μπαίνουμε σε καμία διαδικασία παζαρέματος του ασύλου και καταδικάζουμε κάθε φορέα που με γελοίες αφορμές επιχειρεί να το σαμποτάρει.
Το άσυλο κυνδινεύει από αυτούς που σαμποτάρουν τη διεξαγωγή συνελεύσεων και εξαφανίζουν τραπεζάκια και υλικό άλλων δυνάμεων, από τους ξεφτίλες που με καμάρι φωνάζουν «ζήτω η χούντα» στα Πανεπιστήμια και από εκείνους που αδιαφορούν για την απελευθέρωση των χώρων του. Όχι από μία ομάδα που άκαιρα σίγουρα αλλά σε καμία περίπτωση εγκληματικά κατέλαβαν έναν χώρο για πολιτιστική έκφραση. Την νομιμοποίηση ή μη της κατάληψης του παλιού Κυλικείου θα την δώσει ο Φοιτητικός Κόσμος και όχι η γραμματεία της ΔΑΠ. Το Φοιτητικό Κίνημα έχει αποδείξει τη θέση του για το άσυλο και είναι έτοιμο να το υπερασπιστεί απέναντι σε όποιον επιχειρήσει να το καταλύσει και θα το κάνει με τον πιο μαχητικό τρόπο.
Σχήματα Ε.Α.Α.Κ. Ρόδου
(Φ.Α.ΠΑ. – Κ.ΑΝ.ΑΡΙ.ΝΗ. – Δ.Ρ.Α.ΣΥ.)

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ...

Πριν τρεις μήνες ζήσαμε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις χιλιάδων κρατουμένων των ελληνικών φυλακών κατά τις οποίες προχώρισαν μάλιστα σε απεργία πείνας διάρκειας 18 ημερών. Ήταν ένας αγώνας νικηφόρος καθώς η κυβέρνηση αποδέχτηκε ένα κλάσμα των αιτημάτων τους και ανακοίνωσε μάλιστα τη σταδιακή αποφυλάκιση 5.500 κρατουμένων.

Τρεισ μήνες μετά, κάθε ελπίδα που είχαν θρέψει οι εξαγγελίες του Υπουργού Δικαιοσύνης Ν.Δένδια, εξανεμίζεται. Η διάψευση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν, σε συνδυασμό με τα προβλήματα αξιοπρεπούς διαβίωσης που συνεχίζονται, συσσωρεύουν και πάλι εύφλεκτο υλικό στις ελληνικές φυλακές.

Κύκλοι του υπουργείου Δικαιοσύνης έλεγαν ότι οι κρατούμενοι που θα αποφυλακισθούν τελικά, μετά τα μέτρα Χατζηγάκη, ούτε κατά διάνοια δεν θα πλησιάζουν τους 3.700, όπως υπολόγιζε ο προηγούμενος υπουργός. Η πρώτη εκτίμηση του Ν. Δένδια κατέβαζε τον αριθμό αρκετά κάτω από 2.000 κρατούμενους, ενώ τα τελευταία στοιχεία τους περιορίζουν γύρω στους 1.000.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει επίσης και στον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίον απορρίπτονται συλλήβδην αιτήσεις χορήγησης αδειών. Και αυτό, παρά τις έγγραφες οδηγίες του υπουργείου ότι πρέπει όλες οι αποφάσεις να είναι αιτιολογημένες...

Οι εξόριστοι μίας κοινωνίας που βαφτίζει "σωφρονισμό" την τρομοκρατία και τα βασανιστήρια στα άθλια ιδρύματα των ελληνικών φυλακών, επέδειξαν έναντί της αξιοθαύμαστο κουράγιο και αξιοπρέπεια. Ο αγώνας τους είναι ένας αγώνας για ζωή και ελευθερία και ως τέτοιος είναι ένας αγώνας δίκαιος. Η απάνθρωπη αδιαφορία της Κυβέρνησης θα τους στρέψει και πάλι εναντίον της. Και την επόμενη φορά δε θα είναι μόνοι τους!

Αναστέλει τη λειτοργία του το Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης


Η εφαρμογή των νέων νόμων σε συνδιασμό με την υποχρηματοδότηση στην Παιδεία, οδηγεί τις Σχολές σε μαρασμό αφού πλέον δεν έχουν καν τα απαραίτητα χρήματα για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Το ίδιο το κράτος με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο υποβαθμίζει σε πρωτοφανή επίπεδα την Εκπαίδευση.

Μετά το Παιδαγωγικό και το Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών, (ΦΚΣ) του Πανεπιστημίου Κρήτης, αναστέλει τη λειτουργία του αφού δεν έχουν δοθεί κονδύλια για να διδάξουν καθηγητές!Σε σχετικό ψήφισμα που εξέδωσε η γενική συνέλευση του ΦΚΣ του Πανεπιστημίου Κρήτης, τονίζεται ότι ενώ έχει ξεκινήσει το β΄εξάμηνο σπουδών (εαρινό) από τις 16 Φεβρουαρίου, το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει χορηγήσει τα απαραίτητα κονδύλια για την πρόσληψη διδασκόντων με το προεδρικό διάταγμα 407/80.

Για αντίστοιχους λόγους έχουν κλείσει από τις αρχές του φετινού ακαδημαϊκού έτους δεκάδες Τμήματα σε όλη τη χώρα, κατά κύριο λόγο Τμήματα των λεγόμενων "Ανθρωπιστικών" Επιστημών. Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και το Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών, το οποίο παραμένει κλειστό κατά την τρέχουσα εβδομάδα, αναμένοντας την έγκριση των κονδυλίων για τους συμβασιούχους διδάσκοντες 407/80.

Το ζήτημα της πιθανής αναστολής της λειτουργίας του Τμήματός μας θα απασχολήσει τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αιγαίου στις 25 και 26 Φεβρουαρίου...

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ο ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ




Με αφορμή τις σημερινές εκλογές στο Ισραήλ, εκλογές που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για την πορεία της εξωτερικής του πολιτικής μεταφέρω στο blog το παρακάτω άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ που νομίζω ότι αποτυπώνει σε ένα βαθμό το κλίμα που επικρατεί στην πολιτική σκηνή αυτής της χώρας. Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" (8/2/2009)

Εκλογές μεθαύριο στο Ισραήλ και έχουν φρίξει όλοι οι ξένοι παρατηρητές με τις τάσεις ραγδαίας φασιστικοποίησης της χώρας, που παρατηρήται μετά τον πόλεμο και τις ανηλεείς σφαγές Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Όχι μόνο σαρώνει το ακροδεξιό κόμμα του Βενιαμίν Νετανιάχου που θεωρείται σίγουρος νικητής των εκλογών της Τρίτης αλλά επιπλέον όλοι έχουν τρομάξει από το δημοσκοπικό καλπασμό του ανοιχτά φασιστικού κόμματος του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν. Οι φασίστες απειλούν μάλιστα να ξεπεράσουν ακόμη και το Εργατικό Κόμμα του υπουργού Άμυνας Εχούντ Μπαράκ, το κόμμα που επί δεκαετίες ηγήθηκε της οικοδόμησης του Ισραήλ και να γίνουν τρίτο κόμμα!
"Ένα κατάμαυρο άλογο μπαίνει στην κούρσα των επερχόμενων εκλογών" έγραφε σχετικά με τους τίτλους στο χθεσινό τεύχος η Εκόνομιστ. "Ο Λίμπερμαν, το σκοτεινό άλογο, χαρακτηρίζεται από την Αριστερά ως ρατσιστής ακόμη και φασίστας", γράφει το βρετανικό περιοδικό. Δεν πρόκειται για αβάσιμο χαρακτηρισμό. Το κύριο σημείο του προγράμματός του είναι η αφαίρεση της ισραηλινής υπηκοότητας από... 1.200.000 Παλαιστίνιους και η απέλασή τους από το Ισραήλ! Προσοχή, αναφερόμαστε σε πολίτες του Ισραήλ, όχι στα 4 - 5 εκατομμύρια υπόδουλων Παλαιστινίων που ζουν στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, οι οποίοι υπάγονται τυπικά στην "Παλαιστινιακή Αρχή". "Θα πρέπει να υπογράψετε μία δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος του Ισραήλ, στη σημαία του, στον εθνικό του ύμνο, στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του και να αναγνωρίσεται ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος εβραϊκό και σιωνιστικό" δήλωσε ο Λίμπερμαν προς τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ και διακήρυξε ότι όποιος αρνήται να υπογράψει αυτή τη δήλωση θα χάνει αμέσως την ισραηλινή υπηκοότητα και θα απελαύνεται από τη χώρα. Παράλληλα, το Τελ Αβίβ, κατά τον Λίμπερμαν πρέπει να αρπάξει και να ενσωματώσει όσα εδάφη της Δυτικής Όχθης θέλει.
Ο Λίμπερμαν έχει γίνει βεβαίως παγκοσμίως διάσημοςαπό το Μάιο του 2006, όταν ζήτησε να... εκτελούνται οι Άραβες βουλευτές του Ισραήλ που τάσσονται με δηλώσεις τους υπέρ της Χαμάς! Φασίστες όμως δεν υπάρχουν μόνο στο κόμμα του Λίμπερμαν. Πριν ακόμηαρχίσουν τα αιμοσταγή ισραηλινά στρατεύματα να σφάζουν γυναικόπαιδα στη Γάζα και να βομβαρδίζουν σχολεία, νοσοκομεία και αποθήκες του Ο.Η.Ε., ο στο Λικούντ του ακροδεξιού υποψηφίου πρωθυπουργού Νετανιάχου έγιναν εσωκομματικές εκλογές για να καθοριστεί η σειρά των υποψηφίων βουλευτών. Εκεί αναδείχτηκαν σε νέα πολιτικά αστέρια του κόμματος δύο αποτρόπαιες προσωπικότητες της ισραηλινής Ακροδεξιάς. Ο πρώτος ονομάζεται Μοσέ Φάιγκλιν και εκτός από το ότι ζητάει να μην εκπροσωπούνται καθόλου στο κοινοβούλιο οι άραβες πολίτες του Ισραήλ και να κόψει το Τελ Αβίβ το... νερό και το ηλεκτρικό (!) στους Παλαιστίνιους, επιπλέον δηλώνει εδώ και χρόνια θαυμαστής του...Αδόλφου Χίτλερ!! Στο πλάι αυτού του απόθανου "εβραιοναζί" Φάιγκλιν βρίσκεται και ο Εχούντ Γιατόμ, πρώην ασφαλίτης που διεξάγει την προεκλογική του καμπάνια στη βάση του φρικαλέου γεγονότος ότι έγινε γνωστός επειδή έλιωσε με πέτρες τα κεφάλια δύο Παλαιστινίων που είχε συλλάβει! Οι δύο κτηνώδεις τύποι είχουν εκλεγεί σε θέσεις που σίγουρα τους εξασφάλιζαν με άνεση βουλευτική έδρα και ο Ντενιάχου προσπαθούσε με μηχανοραφίες να τους "κρύψει" από τη διεθνή κοινή γνώμη, καθώς ξέσπασε μεγάλος σάλος όταν οι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες αποκάλυψαν το ποιόν τους.
"Υποψήφιοι του Λικούντ υπερασπίζονται θέσεις που γειτονεύουν με το φασισμό" τόνιζε π.χ. στους τίτλους της η ισπανική Ελ Παΐς, καθώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε αυτούς τους δύο. "Ο Ντενιάχου υπερφαλαγγίστηκε ολοκληρωτικά από τα δεξιά του" έγραφε τότε η Μοντ. Φυσικά, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες σε μια χώρα όπου όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της είναι βουτηγμένοι στο αίμα - αν είναι δυνατό να αποκαλέσει π.χ. κανείς "κεντροαριστερό" έναν αιμοδιψή δολοφόνο σαν τον Εχούντ Μπαράκ "σύντροφο" του Γιώργου Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή! Έτσι, ακόμα και το φασιστικό κόμμα του Λίμπερμαν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να συμμετάσχει σε κυκυβερνητικό συνασπισμό μόνο με το συγγενές κόμμα του Ντενιάχου και όχι ακόμα και με το... Εργατικό Κόμμα(!), στο πλαίσιο ενός ευρύτερου συνασπισμού που θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα. Από την άλλη πλευρά ο Ντενιάχου με τους "εβραιοναζί" του δεν έχει κρύψει την προτίμησή του για το σχηματισμό κυβέρνησης με τους Εργατικούς και έχει κοινοποιήσει την πρόθεσή του να αφήσει τον Εχούντ Μπαράκ υπουργό Άμυνας, δηλώνοντας ικανοποιημένος από τη δουλειά που έκανε για το σφαγιασμό των Παλαιστινίων στη Γάζα. Ούτε ο Μπαράκ θα έχει φυσικά καμία αντίρρηση για μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία, αν τα εκλογικά αποτελέσματα την επιτρέψουν.


Η ουσία πάντως είναι ότι ο μιλιταρισμός της ισραηλινής κοινωνίας, οι συνεχείς δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων, διαπαιδαγώγηση σταδιακά εκατομμυρίων ισραηλινών στρατιωτών στην κτηνώδη συμπεριφορά ενός στρατού κατοχής που διαπράττει ατιμώρητα φρικώδη εγκλήματα, η ψυχολογίαάρπαγα ληστή που καλλιεργεί σε εκατομμύρια Ισραηλινούς, η διαρκής αρπαγή γαιών των Παλαιστινίων και τόσα άλλα έχουν ως τελικό αποτέλεσμα το μη αναστράψιμο εκφασισμό της Ισραηλινής κοινωνίας και τη μετατροπή του κράτους του Ισραήλ σε τρομερό κίνδυνο όχι μόνο για τη Μ. ανατολή, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Νέα της αστυνομίας: άλλοι δέρνουν, άλλοι.. εκσπερματώνουν.


Το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Τμήμα καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων περιγράφει με λεπτομέρειες την επιχείρηση σύλληψης κυκλώματος με στριπτηζ σε κακόφημο μπάρ. Εκεί μαθαίνουμε ότι την ίδια ώρα που οι άνδρες των ΜΑΤ ψεκάζουν στον Πειραιά, άλλοι συνάδελφοι τους εκσπερματώνουν.

«Ανεπαρκέστατα τα κονδύλια» Υπό παραίτηση ο πρύτανης και η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου


Υπό παραίτηση βρίσκονται ο πρύτανης και η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εξαιτίας της υποχρηματοδότησης των λειτουργικών δαπανών και των υποδομών του ιδρύματος από την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εάν δεν υπάρξουν επαρκή κονδύλια στα ΠΕΠ Αιγαίου για το συγκεκριμένο ίδρυμα, το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει διδακτορικά, ανάπτυξη εργαστηρίων, άσκηση φοιτητών και εν γένει έρευνα για τα επόμενα επτά χρόνια.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου θεωρεί ανεπαρκέστατο το ύψος των κονδυλίων που απευθύνεται στις δράσεις του για την επόμενη επταετία.

Κατόπιν όλων αυτών ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση της Συγκλήτου.

Η Σύγκλητος, με τη σειρά της, δεν δέχεται προς το παρόν την παραίτηση του πρύτανη. Ωστόσο, όπως τονίζει θα τον ακολουθήσει και θα παραιτηθεί σύσσωμη, «σε περίπτωση μη αποκατάστασης της αδίκου πολιτικής που ακολουθεί κατά της ανάπτυξης του Πανεπιστημίου, η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου».

Υ.Σ Η ανταπόκριση είναι από το www.in.gr - Αντίστοιχα mail έχουν σταλθεί σε όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Η κυβερνηση υποδέχεται τους αγροτες...

Την Κυριακή, το βράδυ, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Χρ. Μαρκογιαννάκης, βρισκόταν στα Χανιά και σε ομιλία προς τους αγρότες δήλωσε ότι θα τους καλωσόριζε στην Αθήνα και κάθε άλλο παρά θα εφάρμοζε τακτικές βίας "όπως το ΠαΣοΚ".

Την επόμενη μέρα, Δευτέρα, ο κ. Μαρκογιαννάκης περιέγραφε από το βήμα της Βουλής τις τρομακτικές επιθέσεις που δέχτηκαν τα ΜΑΤ από τους αγρότες με τα τρακτέρ "με τις πηρούνες", αναγκάζοντας τα όργανα της τάξης να χρησιμοποιήσουν αυτά "τα-πως-τα-λένε" χημικά.

http://www.tvxs.gr/v4505 (Δείτε το video που έχει! Τα λέει ΟΛΑ!)

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος Τρόμου.

Πρόλογος...

Κατά την περίοδο των κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη και ενώ μεγάλα κομμάτια της τοπικής κοινωνίας ακολουθούσαν το κύμα της εξέγερσης που απλωνόταν σε κάθε γωνιά της χώρας, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι Ρόδου παρέμειναν εγκληματικά απραγής, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως τα «εκλεγμένα όργανα» των φοιτητών, ελεγχόμενα πλήρως από τη Δεξιά έχουν καταντήσει έρμαια της δολοφονικής κυβέρνησης Καραμανλή και των επιλογών της. Γυρίζοντας πίσω λίγο μετά το μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 9/1, δεν περιμέναμε σίγουρα να αντικρίσουμε κάτι καλύτερο. Αλλά ούτε φανταζόμασταν ότι η κατάσταση μπορούσε να γίνει τραγικότερη. Βλέπετε όταν ζητήσαμε να οριστεί Δ.Σ. για να ορισμένα θέματα (όπως ήταν η τακτική Γενική Συνέλευση Ιανουαρίου , η γενοκτονία που συντελούνταν εκείνες τις μέρες στην Παλαιστίνη και φυσικά η εξεταστική και ο τρόπος διανομής των συγγραμμάτων), ο Πρόεδρος φοιτητών Τ.Μ.Σ. μας εξήγησε ότι δεν γίνεται να παρίσταται γιατί είχε να πάει σε τραπέζι! Τέτοια συμπεριφορά νομίζουμε ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια απαξίωσης Συλλόγων και των φοιτητών και αγγίζει εκείνα της κοματόδους αναισθησίας.


Κεφάλαιο 1 - Τα τέσσερα κρυμμένα βιβλιοπωλεία και το κυνήγι του χαμένου συγγράμματος

Μία βδομάδα (!) πριν την έναρξη της εξεταστικής περιόδου η διανομή συγγραμμάτων ξεκινά... Καμία ενημέρωση για το τρόπο διανομής από αρμόδια όργανα (το Δ.Σ. αναβλήθηκε άλλωστε λόγω αδράνειας του Προέδρου), ούτε ανακοινώσεις, ούτε τίποτα για αρκετές μέρες. Πάντα παραδίπλα μας τα παιδιά... Ακολούθησε το αδιαχώρητο: Ο νέος νόμος – πλαίσιο στην πλήρη εφαρμογή του. Ένα μόνο σύγγραμμα είναι πια δωρεάν σε κάθε μάθημα (για την ώρα...) και σαν να μη φτάνει αυτό, η εύρεσή των συγγραμμάτων αποτελεί πραγματικό άθλο αφού έχουν πλέον σκορπιστεί κυριολεκτικά στις τέσσερεις γωνιές της Ρόδου, ενώ η κάκιστη οργάνωση της διανομής δημιουργεί απελπιστικά μακριές ουρές ατόμων και πρόσθετα προβλήματα. Αυτό δεν είναι καπρίτσιο κάποιου άγνωστου διανομέα αλλά αποτέλεσμα της εφαρμογής του νόμου ο οποίος αναφέρει ότι οι εκδοτικοί οίκοι και όχι το Πανεπιστήμιο θα είναι πλέον υπεύθυνοι για τη διανομή των βιβλίων και άρα θα τα στέλνει ο καθένας στο βιβλιοπωλείο που πουλάει τις εκδόσεις του για να του κάνει το χαράτσι. Αλήθεια σας το ‘χαν πει αυτό οι γαλάζιοι αρχηγίσκοι; Η συνέχεια είναι ακόμη τραγικότερη. Ακολούθησαν επί πληρωμής σημειώσεις σε γνωστό χαρτοπωλείο και φοιτητές που αναγκάστηκαν να αγοράσουν μέχρι και τα βιβλία..... Και φυσικά η εξεταστέα ύλη είναι συχνά αδιευκρίνιστη ή κρύβεται πίσω από μισόλογα καθηγητών και όποιος δεν τα άκουσε αναγκάζεται τώρα να γλύφει μεσάζοντες «συναδέλφους» για να του τη δώσουν ώστε να μη φτάσει στο τραγικό σημείο να διαβάζει 24ωρα επί τρεις εβδομάδες (ή εναλλακτικά να χαλάσει όλο το μηνιάτικο του σε σκονάκια). Επιπλέον στα περισσότερα μαθήματα δε δόθηκαν καν οι σημειώσεις που είχαν τάξει οι καθηγητάδες στην Γενική Τμήματος του Νοέμβρη όταν στην αίθουσα που γινόταν η συνέλευση εισήλθαν διαμαρτυρόμενοι με απόφαση Συλλόγου περίπου 70 φοιτητές. Μπροστά τους οι «θεματοφύλακες της γνώσης» κύριοι καθηγητές (...) δεν μπορούσαν παρά να δώσουν σάπιες υποσχέσεις στήριξης της «Δωρεάν Παιδείας» και των αγώνων μας. Εξαιρέσεις υπάρχουν όπως παντού, αλλά εδώ μιλάμε για τον κανόνα.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώσαμε όλοι. Μέχρι και τώρα πολλά βιβλία δεν έχουν έρθει καν, ενώ κάποια φτάνουν αφού εξεταστούμε στα μαθήματα στα οποία αντιστοιχούν! Βρίσκονται έτσι όλο και περισσότεροι φοιτητές που θα αναγκαστούν να αγοράσουν συγγράμματα και ακόμη περισσότεροι που θα ανεχτούν να ζητήσουν βοήθεια από γαλάζια στρατιωτάκια τα οποία προφανώς θα την παράσχουν με το αζημίωτο (της κάλπης).


Κεφάλαιο 2 – Η επέλαση του ροζ στρατού και οι αντεπίθεση των κυανόκρανων

Μέσα σε αυτό το χάος ζητήσαμε επανηλλημένα να γίνει Διοικητικό ώστε να ενημερωθεί ο Σύλλογος και να συζητήσουμε κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε την κατάσταση περισσότερο υποφερτή. Παρά την έκλυση μας, η «ΔΑΠάρα» μας έγραψε και πάλι επιδεικτικά και οι ΠΑΣΠίτες με τη σειρά τους έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα (ίσως και το μόνο που μπορούν). Εγκληματική απάθεια, μη παρέμβαση, αδιαφορία.
Για να είμαστε ειλικρινείς η μη συμμετοχή από πλευράς τους ήταν όντως η πιο τίμια στάση που θα μπορούσαν να κρατήσουν... Αντίθετα η Π.Κ.Σ. επέλεξε να «απαντήσει» στην εφαρμογή του νόμου – πλαίσιο με φυλλάδες υποκρισίας (ίσως και αφέλειας αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι), στις οποίες προτινόταν η παροχή όλων των συγγραμμάτων να γίνει δωρεάν και καταδικαζόταν από την μία η ΔΑΠ και από την άλλη το σκοτεινό μπλοκ ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ – ΕΑΑΚ (αποκύημα κάποιας αρρωστιμένης, σταλινικής φαντασίωσης τους).
Δυστυχώς η μη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων την κρίσιμη περίοδο και η μη στήριξη υλοποιήσιμων ριζοσπαστικών αντιπροτάσεων από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις σε συνδιασμό με τη συντεχνιακή υπεκφυγή των καθηγητών, μας έχει οδηγήσει για την ώρα μερικά βήματα πίσω. Είναι λοιπόν άκρως λαϊκίστικο και σίγουρα υποκριτικό να γίνεται πρόταση για δωρεάν διανομή όλων των συγγραμμάτων σε αυτή τη φάση. Τη στιγμή που η εξεταστική ξεκινούσε μόλις τρεις μέρες αφού διακίνησαν το κείμενό τους... Οι μισοί φοιτητές είχαν ήδη πάρει βιβλία με βάση το νέο νόμο. Τα δε βιβλία είχαν παραγγελθεί ήδη απ’ το Δεκέμβρη με βάση το νέο νόμο. Ανάλογα με την ποιότητα των αντικειμενικών συνθηκών αλλάζει και η τακτική της αντιπαράθεσης. Αυτό λέει η κοινή λογική (και ο Λένιν επίσης), αυτό πρέπει να γίνει και τώρα εκτός και αν οι «συναγωνιστές» είναι πλέον γραφικοί εκ πεποιθήσεως.
Σε τελική ανάλυση δε γίνεται να προτείνεις τόσο δραστικά επιθετικά μέτρα όταν δεν έχεις κάνει καμία ουσιαστική κίνηση για το μπλοκάρισμα της λίστας συγγραμμάτων, όσο υπήρχε ακόμη χρόνος. Αν δεν κάνουμε λάθος στις Συνελεύσεις του Νοέμβρη έκαναν το παν για να μην πάρει ο Σύλλογος μαχητική απόφαση κατάληψης και έπειτα κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο – πλαίσιο και τα ΚΕΣ, επέδειξαν απόλυτη αδιαφορία και παθητική συμμετοχή στις γραφειοκρατικές διαδικασίες... Με τη στάση τους σαμποτάρισαν την κατάληψη αλλά και το Σύλλογο στον ίδιο βαθμό που το έκανε την περίοδο εκείνη και η ΔΑΠ. Μόνιμη θέση τους ήταν η επιστροφή στην ομαλότητα μέσω της αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων κλπ.

Παρένθεση:
Λοιπόν τα πράγματα είναι απλά. Πριν αποφασίσουν τα εγγονάκια της Βάρκιζας να ξαναρίξουν το φλέγμα της ταύτισής μας με το ρεφορμισμό, ας θυμηθούν για λίγο που ήταν οι ίδιοι σε όλες τις κινητοποιήσεις της νεολαίας μετά το ‘68... Ας τους βοηθήσουμε στην απάντηση: Στην ουρά του κινήματος, πίσω από την επαναστατκή αριστερά, τόσο σε επίπεδο πρακτικών όσο και σε επίπεδο στρατηγικής. Καμία ανατροπή αντιδραστικών σχεδίων δεν έγινε με δικό τους πλαίσιο ακόμη και όταν πλειοψηφούσαν στο Φοιτητικό Κίνημα.
Ας κάνουμε όμως και λίγη Ιστορία:
Το ’73 οι ΚΝίτες αποκολλούσαν τους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου προβοκάτορες και παρενέβησαν μόνο όταν κατάλαβαν τη δυναμική της εξέγερσης, με τη δικαιολογία ότι δεν έπρεπε να την αφήσουν να στο έλεος των «αριστεριστών». Βέβαια χωρίς εκείνους που αποκαλούν «αριστεριστές» η εξέγερση του Πολυτεχνείου ίσως δεν είχε ξεκινήσει ποτέ... Και αν τους αγωνιστές του Νοέμβρη του 1973 τους αποκαλούσαν προβοκάτορες ή και πράκτορες, τους σύγχρονους εξεγερμένους του Δεκέμβρη του 2008 τους ταύτισαν πέρα από την προβοκάτσια με το έγκλημα και την τρομοκρατία. Πήραν μέχρι και τα συγχαρίκια της Κυβέρνησης και του ΛΑ.Ο.Σ..
Το 1985 οι τραμπούκοι της ΚΝΕ έσπαγαν τις καταλήψεις του Χημείου και του Πολυτεχνείου σπάζοντας παράλληλα στο ξύλο τους εξεγερμένους και καταφέρνοντας αυτό που δεν είχαν πετύχει μέχρι εκείνο το διάστημα οι δυνάμεις ασφαλείας και το κράτος. Τώρα τουλάχιστον απλά στηρίζουν το «φιλήσυχο» μπλοκ των ανοιχτών Σχολών... Να σας ενημερώσουμε ότι τον τελευταίο μήνα έχει γίνει μόδα σε μεγάλους συλλόγους σε Αθήνα (π.χ. ΣΕΜΦΕ) και αλλού να κατεβαίνουν σε κοινά πλαίσια στις Γενικές Συνελεύσεις με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ προκειμένου να μην κλείσουν τις σχολές οι «θερμόαιμοι που προσβάλλουν με τις τακτικές τους το λαϊκό κίνημα».
Αν το λαϊκό κίνημα που ονειρεύεστε είναι αυτό που επιβραβεύεται από την άκρα Δεξιά και κάνει πορείες σε κλίμα επιτάφιου εν μέσω κοινωνικής έκρηξης, τότε κάπου χάσατε το δρόμο συνάδελφοι... Ή ίσως να ξαναβρίσκεται σιγά σιγά το μονοπάτι της αντίδρασης που είχατε ακολουθήσει το ’89. Τη χρονιά της εκλογικής και κυβερνητικής συνεργασίας σας με την Νέα Δημοκρατία.
Όπως και να ‘χει η ρεφορμίζουσα προπαγάνδα σας η οποία μας στοχοποιεί εδώ και καιρό είχε αντιμετωπιστεί από πλευράς μας -ως τώρα- με επιείκια. Σε μία σχολή που τις διαδικασίες του Συλλόγου υπονομεύει η αυτοδυναμία της ΔΑΠ η ανάλωσή μας σε διαμάχες με φορείς άλλων δυνάμεων της Αριστεράς είναι ανούσια και ζημιογόνος. Άλλοστε η σύγκρουση μας με τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ εκφράζει την αντιπαράθεσή μας με δεξιές αντιλήψεις συνολικά, ενώ στην παρούσα συγκυρία σημαίνει και σύγκρουση με τις τακτικές της κυβέρνησησης Καραμανλή τις οποίες η παράταξη αυτή κρατά για λάβαρο. Αντίθετα το να ανοίγουμε σε αυτή τη φάση πολιτικό διάλογο με τη ρεφορμιστική αριστερά το θεωρούμε όχι μόνο άκαιρο όπως εξηγήσαμε αλλά και αδιάφορο. Όμως έχουμε εξηγήσει ότι δεν ανεχόμαστε τη διαστρέβλωση της πολιτικής μας ταυτότητας. Θα ήταν μεροληπτικό αν δείχναμε ακόμη περισσότερη ανέχεια στο παραλήρημα σας.
...Κλείνει η παρένθεση.

Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ με τη σειρά της επιτέλεσε το θεάρεστο έργο της διανομής συγγραμμάτων στο κυλικείο του Πανεπιστημίου. Ο αλτρουϊσμός σε καμία περίπτωση δεν είναι νοοτροπία κατακριτέα. Αλλά ειλικρινά χρειάζεται μία καλή δικαιολογία για να εξηγηθεί ο λόγος που κανείς πέραν ΔΑΠιτών δεν ενημερώθηκε για το ζήτημα από τους υπεύθυνους (αφελής ερώτηση ίσως... Για ποιο άλλο θέμα άλλωστε ενημερώνονται;). Φυσικά οι ΠΑΣΠίτες με τη σειρά τους δεν έχασαν ευκαιρία να χωθούν και αυτοί (ακάλεστοι) στο παιχνίδι – ξέρετε... μην το πάρουν οι ΔΑΠίτες μονοπώλιο... Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η διανομή των συγγραμμάτων δεν είναι υπευθυνότητα των φοιτητών ή των Συλλόγων αλλά θα έπρεπε να γίνεται από υπαλλήλους του Πανεπιστημίου. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ουσιαστικά ποτέ δε διεκδίκησε κάτι τέτοιο γιατί απλούστατα την εξυπηρετεί η σημερινή, παθογενής κατάσταση και επιδιώκουν να κάνουν οι ίδιοι την «αγκαρία» της διανομής ώστε να προωθούν ένα πρόσωπο «καλού Σαμαρείτη», ιδιαίτερα πολύτιμο γι’ αυτούς σε προεκλογικές περιόδους. Γι’ αυτό άλλωστε και ξεκίνησαν το παιχνιδάκι μόνοι τους. Και φυσικά υπό τέτοιες συνθήκες δεν ήταν δυνατόν να τους ακολουθήσαμε.


Κεφάλαιο 3: Το Ιντερλούδιο του Τρόμου

Η Εξεταστική ξεκινά μετατρέποντας το Πανεπιστήμιο σε ιδιότυπο εξεταστικό κέντρο. Πλήρης νέκρωση κάθε πολιτιστικής – πολιτικής δραστηριότητας (όχι ότι είχαμε και καμιά τεράστια ποικιλία νωρίτερα) και το θληβερό πήξιμο πάνω από τα βιβλία ξεκινά. Το εμπνευσμένο πρόγραμμα που μας κολά τρία μαθήματα στην ίδια μέρα σπάει κόκκαλα και νεύρα, η ύλη αν και όπου υπάρχει είναι απελπιστική, το διάβασμα βαρετό, κουραστικό και συχνά ανούσιο ως εξεταστικό εργαλείο αφού δεν είναι δα σπάνιο πράγμα ο καθηγητής να βάζει ύλη, όχι από εκείνα που διαβάζουμε στο βιβλίο (αν έχουμε) αλλά απο εκείνα που είπε στο μάθημα! Βλέπεις μπορεί να σου λένε όλη τη χρονιά ότι οι παρακολουθήσεις είναι προαιρετικές αλλά κάθε Γενάρη βγάζουν τα αποθημένα τους μερικοί - μερικοί. Δεν εκλήπουν βεβαίως οι περιπτώσεις καθηγητών που σημειώνουν σε κόλλες συναδέλφων μας για να τους βαθμολογίσουν ευνοϊκά είτε επειδή πήγαιναν συχνά στο μάθημα, είτε για άλλους, πολύ λιγότερο αθώους λόγους... Όλα αυτά τίνουν να γίνουν ψιλά γράμματα στο Τμήμα μας, όπου πλέον η καθηγητική «αυθεντία» κάνει κατάχρηση εξουσίας από χόμπι... Πρόσφατα καθηγητής «σημάδεψε» κόλλες εξεταζομένων με σκοπό να τους βαθμολογίσει αρνητικά πριν ακόμη δωθούν τα θέματα επειδή γελούσαν!
Ο Σύλλογος αντιμετώπισε τα γεγονότα αυτά (κλασικά) με πλήρη απάθεια. Εύκολα λεν αυτοί που τον ελέγχουν τη λέξη «συνάδελφος», εύκολα μιλούν για φοιτητικά συμφέροντα και εύκολα παριστάνουν τους «πάντα δίπλα» και τη «φωνή» του φοιτητή. Με το άβατο του καθηγητικού μπλοκ όμως, όπως και με κάθε φορέα που ασκεί πραγματικά δυναμική εξουσία πάνω στις ατομικές τους φιλοδοξίες δυσκολεύονται να τα βάλλουν. Ίσως γιατί κάπου εκεί μπαίνουν και τα όρια του καθεστωτισμού με το ριζοσπαστισμό.


Επίλογος...

Ο επίλογος αργεί ακόμη. «Χάπι έντ» δεν προβλέπεται σε καμία περίπτωση, όσο τα ίδια χέρια κρατούν την πένα που γράφει αυτό το δράμα. Μην περιμένεις από κανέναν την αλλαγή, γράψε εσύ τη συνέχεια της Ιστορίας. Γύρισε την πλάτη στα κομματικά επιτελεία και διεκδίκησέ νίκες για όλους μας, με όπλο τις Γενικές Συνελεύσεις Φοιτητών, το μόνο αμεσοδημοκρατικό όργανο του Συλλόγου.

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΤΗ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!
ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ

Λίγες μόλις μέρες μετά την έναρξη και τις φετινής εξεταστικής και ολόκληρο το φοιτητικό σώμα χορεύει πια για τα καλά στους ρυθμούς της. Γρήγορα βήματα, αγχωμένα πρόσωπα, σύντομες κουβέντες, και κάθε ατομική διασκέδαση και πολύ περισσότερο κάθε συλλογική διαδικασία ( π.χ γενικές συνελεύσεις ) να «παγώνει», με ένα νομοτελειακό τρόπο, για να συνεχιστεί και να ξαναμπεί στους κανονικούς της ρυθμούς ένα περίπου μήνα μετά. «Ευκαιρία» για τους νεότερους φοιτητές να θυμηθούν ανάλογες δοκιμασίες των λυκειακών τους χρόνων και για τους μεγαλύτερους να ξαναζήσουν αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία. Και μια κοινή απορία : « Όλα αυτά για τι: »

Αφήνοντας στην άκρη τα ποικίλα συναισθήματα που προκαλεί στον καθένα μας, και προσπαθώντας να την δούμε μ’ ένα πιο συνολικό, πιο κριτικό τρόπο, η εξεταστική διαδικασία αναδεικνύει ξεκάθαρα τον χαρακτήρα της εκπαιδευτικής λειτουργίας, εγκαθιδρύοντας και νομιμοποιώντας τον βασιζόμενη σε μια σειρά ιδεολογήματα.

Ξεκινώντας από το λόγο για τον οποίο εξεταζόμαστε, θα λέγαμε ότι ,όπως και σε κάθε άλλη εξεταστική διαδικασία, αυτός είναι ο διαχωρισμός του σώματος των εκπαιδευόμενων σε ομάδες με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η κατανομή αυτή που γίνεται με δήθεν «αξιοκρατικά» κριτήρια. Σε κάθε περίπτωση έρχεται σε απόλυτη αντιστοιχία με την ιεραρχική, πυραμιδωτή δομή της παραγωγικής διαδικασίας (λίγοι προνομιούχοι-επιστήμονες-managers, περισσότεροι μισθωτοί εργάτες) και καλύπτει την ανάγκη της αγοράς εργασίας για εύρεση ενός αντικειμενικοφανή και άρα ευρέως αποδεκτού τρόπου για την κατανομή των εργαζομένων στις βαθμίδες της. Γιατί με μια υποκριτική διαδικασία διαχωρισμού του «έξυπνου» από τον «βλάκα», και του εργατικού απ’ τον τεμπέλη δεν υπάρχει χώρος για πολλά πολλά ερωτηματικά των εργαζομένων γύρω από τις θέσεις που τελικά καταλαμβάνουν στην παραγωγή.

Έκτός όλων αυτών, επικεντρώνοντας λίγο περισσότερο στο ίδιο το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει πως η διαφορετική κοινωνική προέλευση των εκπαιδευομένων συνεπάγεται και μια πολύ διαφορετική σχέση αυτών με τη γνώση και άρα πως ούτως ή άλλως δεν μπορούν όλοι να αξιολογηθούν με τα ίδια μέτρα , και πως δεν ισχύει το ότι όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες όπως πολλοί ισχυρίζονται.

Όσον αφορά στον τρόπο εξέτασης, αυτός έχει ως απώτερο στόχο την εγχάραξη ορισμένων χαρακτηριστικών – ιδεολογικών και όχι μόνο - στους φοιτητές–μελλοντικούς εργαζόμενους (πχ πειθάρχηση, προσαρμοστικότητα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, αποδοχή παρατυπιών από μέρους του καθηγητή-αυθεντία κα). Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μια απόλυτη αντιστοιχία μεταξύ των ρόλων που αναπαράγονται στον πανεπιστημιακό και στον εργασιακό χώρο αφού η υπακοή στον καθηγητή είναι πειθάρχηση στον αυριανό διευθυντή, ο βαθμός που θα πάρεις αντιστοιχεί στο μισθό, ο ατομικός τρόπος εξέτασης στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους ανέργους για μια θέση εργασίας…
Πέρα απ’ αυτό η υποτιθέμενη παρεχόμενη από την εκπαιδευτική διαδικασία γνώση είναι τελείως αποσπασματική, χωρίς καμία σύνδεση και προοπτική μετατροπής σε συγκεκριμένη κοινωνική πρακτική με αποτέλεσμα όλες αυτές οι ατελείωτες σελίδες που διαβάζουμε να ξεχνιούνται πολύ γρήγορα και αυτό που μένει τελικά να μην είναι οι « γνώσεις » όπως θα περίμενε κανείς αλλά κάτι άλλο. Μένει στον φοιτητή η ικανότητα να διαβάζει με πολύ εντατικούς ρυθμούς, άρα και να δουλεύει μελλοντικά και με τον ίδιο τρόπο, μένει η ικανότητά του να προσαρμόζεται στους δυσμενείς όρους που μπαίνουν στην διάρκεια της εξεταστικής, όρους που δεν μπαίνουν απ’ τον ίδιο αλλά από κάποιον τρίτο που θεσμικά εξουσιοδοτείται να το κάνει, τον καθηγητή χωρίς αυτός να αντιδρά και να υπομένει παθητικά τις μελλοντικές αντιξοότητες ιδιαίτερα στους εργασιακούς χώρους.
Προς την κατεύθυνση αυτή συντείνει η υπάρχουσα τάση για ολοένα και σκληρότερη εντατικοποίηση των σπουδών, ολοένα και περισσότερους ελέγχους της απόδοσης και εξεταστικών φίλτρων μέσα στην διάρκεια των εξαμήνων στις σχολές αλλά και εκτός του εκπαιδευτικού χώρου μέσω διαφόρων διαγωνισμών προσλήψεων (ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς, νόμος για την ειδίκευση στους γιατρούς).

Τέλος, σύμφυτο αλλά και σημαντικότατο χαρακτηριστικό της εξεταστικής αποτελεί η ατομικότητα που διακρίνει την παρουσία του φοιτητή σ’αυτή. Το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης και της αναγνωρισιμότητας μέσω του ατομικού δρόμου που προάγει η αξιοκρατία και ο ανταγωνισμός λειτουργούν διαλυτικά προς την δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης και συλλογικής αντίστασης, τα μοναδικά όπλα που μπορούν να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση.

Αν με όσα γράφουμε παραπάνω θέλουμε να καταλήξουμε κάπου ,αυτό είναι ότι πλέον δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι και να κυνηγάμε όλοι την προσωπική καταξίωση ή να καταφεύγουνε μόνο στην εύκολη λύση της αντιγραφής. Πιστεύουμε ότι η στάση των φοιτητών πρέπει να ξεπερνάει το παραπάνω δίλημμα και η παρέμβαση μας ακόμα και στο δύσβατο πεδίο των εξετάσεων να είναι συλλογική και συνειδητή ώστε να σταματά την καθηγητική αυθαιρεσία. Σ’ενα επόμενο στάδιο θα ήταν εφικτό η εμπλοκή των φοιτητών με συλλογικές διαδικασίες εξέτασεις π.χ συλλογικές απαλλακτικές εργασίες. Η κατάργηση των εξετάσεων αυτή καθεαυτή δεν θα σημάνει φυσικά και τη συνολική απεμπλοκή των εξεταζομένων από την αξιολόγηση που δέχονται στην εξεταστική διαδικασία.

Προτάσσοντας τα αιτήματα μας λέμε τα εξής:

-Να καταγγέλλεται οποιοσδήποτε έχει προκλητική, αντιφοιτητική συμπεριφορά και να εμποδίζεται επί τόπου από τους φοιτητές.. Επιτέλους τέλος στην αυθαιρεσία καθηγητών. Σε περίπτωση μαζικού κοψίματος (π.χ 60%) άμεση επανεξέταση του μαθήματος.
-Σεβόμαστε τους επιτηρητές και οι καθηγητές στο βαθμό που σέβονται και εμάς. Δεν αλλάζουμε θέσεις ως ύποπτοι για αντιγραφή. Είμαστε αλληλέγγυοι στους συμφοιτητές μας όταν αυθαιρετήσουν πάνω τους.
-Να οριστεί εμβόλιμη εξεταταστική για τους επί πτυχίω φοιτητές τον Ιούνιο ουτωσώστε να μην καθηστερούν οι φοιτητές ένα εξάμηνο να πάρουν το πτυχίο.
-Να καταργηθεί το όριο δήλωσης μαθημάτων του παρόντος συστήματος.
-Ανθρώπινοι ρυθμοί εξέτασης. Οι εξεταστική περίοδος να επιμυκηνθεί σε τέσσερις εβδομάδες.
-Το σύνολο της εξεταστέας ύλης να είναι καθορισμένο από δωρεάν συγγράμματα ή σημειώσεις. Καμία αποδοχή στο να εξεταζόμαστε σε θέματα τα οποία δεν αντιστοιχούν στην προκαθορισμένη ύλη ή σε ύλη που να μην έχουν όλοι οι φοιτητές πρόσβαση σε αυτή (π.χ να μπαίνει ως εξεταστέα ύλη, οι παραδόσεις ενός μαθήματος).

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Kalws Tous!

paidia einai upo kataskeuh to magazi!!!anamenoume!!!