Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων : ή αλλιώς κατάργηση επαγγελματικών δικαιωμάτων

Μετά την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και εν μέσω οικονομικής κρίσης βλέπουμε μια σφοδρή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα (όπως αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, το νέο φορολογικό κτλ.) με στόχο την πλήρη αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, υπό τις κατευθυντήριες κατευθύνσεις της Ε.Ε.
Βέβαια από το «ταμπλώ» αυτής της επίθεσης δεν θα μπορούσε να λείπει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, επιχειρώντας άλλο ένα χτύπημα στο φοιτητικό – νεολαιίστικο κίνημα, το οποίο είναι ισχυρότατος παράγοντας αστάθειας, ξέροντας όλοι τη σαφή διάθεση της κυβέρνησης να άρει κάθε τέτοιο στοιχείο και να δημιουργήσει ένα έδαφος βαθιών τομών. Με την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και ιδεολογικής πειθάρχησης, διαμορφώνονται κοινωνικά χαρακτηριστικά της νεολαίας σε μια κατεύθυνση καταστολής και απάλειψης ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών στοιχείων.
Έτσι φτάνουμε στο ΕΠΠ (Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), ένα πακέτο μέτρων το οποίο συμπυκνώνει την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και που υπερκερνά και ακυρώνει τις όποιες κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος.
Το ΕΠΠ ρευστοποιεί – διαλύει τα επαγγελματικά δικαιώματα κατατάσσοντας σε 8 βαθμίδες τους τίτλους σπουδών από το σύνολο των εκπαιδευτικών βαθμίδων, ιδρυμάτων και φορέων δημοσίων και ιδιωτικών (δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μεταλυκειακή, ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΙΕΚ, ΚΕΣ, ΑΕΙ – ΤΕΙ, μεταπτυχιακά, διδακτορικά). Σε κάθε επίπεδο αντιστοιχεί μία «ποσότητα» τεχνικών και ιδεολογικών δεξιοτήτων που αντιστοιχούν στον απόφοιτο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βαθμίδες δεν αντιστοιχούν σε επίπεδα επαγγελματικών δικαιωμάτων, αλλά «μαθησιακών αποτελεσμάτων» και δεξιοτήτων. Έτσι αν μέχρι πρότινος το πτυχίο σηματοδοτούσε μία σειρά επαγγελματικών δυνατοτήτων αλλά και απαγορεύσεων, με το ΕΠΠ η έννοια πτυχίου χάνει αυτή της την κατοχύρωση. Αντίθετα, η μετατροπή των τίτλων σπουδών σε μορφωτικούς – ακαδημαϊκούς τίτλους πιστοποίησης γνώσης ωθώντας την νεολαία σε ένα διαρκές ατομικιστικό κυνήγι συλλογής δεξιοτήτων σκληρού ανταγωνισμού. Αυτό επιχειρείται να γίνει μέσα από τα Ινστιτούτα Δια Βίου Μάθησης, ινστιτούτα τα οποία αναμβάνουν τη δια βίου υποχρεωτική επανειδίκευση – επανακατάρτιση μετακυλώντας φυσικά όλο το κόστος στους εργαζομένους. Κάπου εδώ, βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, άλλαξε το όνομα του Υπουργείου Παιδείας σε Υπουργείο Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, κάνοντας έτσι σαφείς τις προθέσεις της!
Επιπλέον το ΕΠΠ υλοποιεί το σύνολο των αναδιαρθρώσεων, που έχουν προταθεί μέχρι στιγμής και με την επέμβαση του κινήματος έχουν είτε ανατραπεί είτε μπλοκαριστεί η εφαρμογή τους.
Δηλαδή αναγνωρίζει την ιδιωτική εκπαίδευση (και το σύνολο των δομών της), χτυπώντας συνολικά τον ιδιαίτερο ρόλο που ιστορικά, το αίτημα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης έχει παίξει στο ελληνικό λαϊκό κίνημα. Υλοποιεί τον ν. Νόμο – Πλαίσιο και τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό, σε μία προσπάθεια εντατικοποίησης και πειθάρχησης του φοιτητικού κινήματος και των μελλοντικών εργαζομένων. Επίσης θέτει επιτακτικά το θέμα της αξιολόγησης. Τα ιδρύματα που κατατάσσονται, θα περνούν από την διαδικασία της αξιολόγησης τους που θα κατηγοριοποιεί και διασπά της σχολές και τους τίτλους σπουδών που παρέχουν αυτές, εφαρμόζοντας πλήρως τα κριτήρια της αναδιάρθρωσης. Να θυμηθούμε εδώ τη σημασία που δίνεται στο θεσμό της αξιολόγησης ως συνδετικός κρίκος της εκπαίδευσης και της αγοράς στη βάση της εναρμόνισης της εκπαιδευτικής λειτουργίας στις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι των κοινωνικών αναγκών. Ταυτόχρονα ακυρώνεται η έννοια της κατοχύρωσης του πτυχίου και αντικαθίσταται με την εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και ατομικών φακέλων δεξιοτήτων των φοιτητών, εναρμονισμένο πλήρως με το πνεύμα της ατομικής πορείας και προσπάθειας επαγγελματικής και εργασιακής διεξόδου.
Με βάση τα παραπάνω πρέπει να έχει καταστεί σαφές ότι το ΕΠΠ οφείλει να αποτελέσει ζήτημα κεντρικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Οι φοιτητές πρέπει να οικοδομήσουμε πλατιά κινηματικά μπλοκ με στόχο την ανατροπή των μέτρων της κυβέρνησης. Ενάντια σε αυτούς που θέλουν τη διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και την επιδείνωση της εργασιακής μας προοπτικής, πρέπει να απαντήσουμε με συλλογικούς αγώνες που μπορούν να πετύχουν απτές, υλικές νίκες στο σήμερα και να δείχνουν τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος όταν αυτό βγαίνει συλλογικά, μαζικά και αγωνιστικά στο προσκήνιο πλάι στους εργαζομένους.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!