Διεθνές Νομισματικό ''Σφαγείο''

124 χρόνια έχουν περάσει από την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά στο Σικάγο, από την κατάκτηση του οκταώρου, μετά από τόσες θυσίες για το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα, έναν αιώνα μετά, ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία ωθούνται και πάλι στη μέγγενη της εξαθλίωσης και της ταπείνωσης. Ξανά στο γύψο της περιπλάνησης, έρμαια στις ορέξεις των εχόντων, στο αδιέξοδο μιας ζωής, από την οποία εξανεμίζεται η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Σε αυτή τη συγκυρία μία γενιά που δεν έχει συναίσθηση της περιόδου, που δε γνωρίζει ποιο είναι το χρέος της απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο μέλλον της, απέναντι στην αξιοπρέπειά της είναι καταδικασμένη να γνωρίσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα στην πιο ακραία εκδοχή της.

Στις 21 Απριλίου ανήμερα της επετείου του πραξικοπήματος φασιστών συνταγματαρχών, μία νέα «χούντα» έρχεται να επιβάλλει ένα αντεργατικό πρόγραμμα κατεδάφισης κάθε λαϊκής κατάκτησης και δικαιώματος, βάζοντας στο γύψο τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Έχοντας ήδη αρχίσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, σύσσωμο το εξουσιαστικό μπλοκ (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - εργοδοσία), αποφάσισε την προσφυγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της ΕΕ. Στο όνομα του δημόσιου ελλείμματος και των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν και χάριν των αγορών και του ξένου και ελληνικού κεφαλαίου, οδηγούν την κοινωνική πλειοψηφία με ταχύτατους ρυθμούς στην φτώχεια.

Δεδομένων των συνθηκών αξίζει μία αναφορά στη φυσιογνωμία και τις δομές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), του νέου επίσημου διαχειριστή των οικονομικών της χώρας μας... Το ΔΝΤ είναι ένας Διεθνής Οργανισμός που ιδρύθηκε το 1945 και ο οποίος παρακολουθεί τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών των κρατών μελών του με στόχο την «οικονομική σταθερότητα και την προώθηση τoy διεθνούς νομισματικού εμπορίου». Κάθε κράτος - μέλος του ΔΝΤ συνεισφέρει οικονομικά σε αυτό και αναλογικά προς τη συνεισφορά του ορίζεται και το ποσοστό των ψήφων του. Με τα σημερινά δεδομένα τον έλεγχο του ΔΝΤ έχουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Μ. Βρετανία. Αποστολή του είναι η παροχή οικονομικής βοήθειας σε χώρες που αντιμετωπίζουν ύφεση, τις οποίες δανειοδοτεί απαιτώντας από αυτές να προβούν σε «μεταρρυθμίσεις - σοκ» σε βάρος συνήθως των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Κάθε χώρα μπορεί να λάβει από το ΔΝΤ βοήθεια δεκαπλάσια από τη συνδρομή της. Αυτή τη στιγμή δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει το πολύ 12 δις ευρώ. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ανέρχεται σε περίπου 300 δισεκατομμύρια...

Τα μέτρα που επιβάλει το Ταμείο στις χώρες που «προστατεύει» φημίζονται για την αντιδημοφιλότητά τους. Στην Αργεντινή η επιτήρηση οδήγησε την ανεργία στο 40%, στο Μεξικό πάνω από το 50% των πολιτών έφτασαν να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, στην Ισλανδία επιβλήθηκε μείωση των δαπανών όλων των υπουργείων κατά 10%. Η Ρουμανία ωθήθηκε σε μείωση του προσωπικού στον δημόσιο τομέα η οποία οδήγησε 140000 άτομα στην ανεργία. Το ΑΕΠ της Ουκρανίας μειώθηκε κατά 15%, ενώ στην Ουγγαρία επιβλήθηκε η κατάργηση του 13ου μισθού και περικοπή όλων των μισθών κατά 20 - 30 %.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ακόμη χειρότερη καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει σε μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων πριν ζητήσει τη «στήριξη» του ΔΝΤ. Η ληστρική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα παπαγαλάκια της αποτελούν εγγυητές για την εφαρμογή των πιο απάνθρωπων και δυσβάσταχτων μέτρων που μπορεί να απαιτήσει το διεθνές κεφάλαιο: Ήδη οι νέοι ηγεμόνες, οι τεχνοκράτες του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απαιτούν 200.000 απολύσεις στο δημόσιο ως πρώτο όρο για τη δανειοδότηση, απαίτηση την οποία η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δέχτηκε να ικανοποιήσει!!



Για να συνοψίζουμε:

Με αφορμή το δημόσιο χρέος, επιχειρείται τον τελευταίο καιρό η μεγαλύτερη αναδιανομή του εθνικού πλούτου που έχει συμβεί ποτέ σε βάρος του ελληνικού λαού. Όχι μόνο έχουν ανάγει το υψηλό ποσοστό του εξωτερικού χρέους σε μείζον εθνικό πρόβλημα και αιτία οικονομικής κατάρρευσης (ας σημειωθεί ότι μόνο στην ευρωζώνη την Ελλάδα ξεπερνούν σε χρέος η Ολλανδία, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία) αλλά συντονισμένα το κυβερνητικό κέντρο και τα ΜΜΕ έχουν προχωρήσει σε μία τεράστιας έκτασης εκστρατεία παραπληροφόρησης και παραπλάνησης των πολιτών. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα για τη μετακύλιση της κρίσης στα εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα αφού καμία άλλη λύση δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ποια μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί ώστε να ξεπληρωθεί το χρέος με το χαμηλότερο δυνατό επιτόκιο!

Το ζήτημα για εμάς δεν είναι με ποια μέθοδο θα πρέπει η Ελλάδα να διαχειριστεί καλύτερα το καθεστώς αποπληρωμής αφού ακόμη και αν τα επιτόκια κινηθούν σε πολύ χαμηλά επίπεδα τα χρήματα αυτά θα απομυζηθούν από το περίσσευμα των εργαζόμενων στρωμάτων όπως μας δείχνουν τα ιστορικά παραδείγματα των χωρών που πέρασαν από την επιτήρηση του ΔΝΤ αλλά και τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι αν αποδεχόμαστε ότι ένας λαός μπορεί (ή και οφείλει) να ξεπουληθεί, να φτωχείνει και να εξευτελιστεί προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος που χτίζουν εδώ και δεκαετίες στις πλάτες του τα αφεντικά του ή αν πιστεύουμε ότι έχει το δικαίωμα να το αποτινάξει και να αρνηθεί μονομερώς την αποπληρωμή του...



Δεν αρκούν οι γενικόλογες τοποθετήσεις ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα (βλ. ΚΚΕ) ούτε είναι δυνατόν να θεωρείται φιλολαϊκή μία τοποθέτηση που τρέμει να αγγίξει το θέμα της μη πληρωμής του χρέους επειδή φοβάται να τοποθετηθεί ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ (βλ. ΣΥΝ). Φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να στηθεί πάνω στο πτώμα ενός λαού. Η άρνηση πληρωμής του χρέους δεν είναι το ύστατο μέσο, ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάτι που μπορεί να αποροφυθεί εύκολα από τον καπιταλισμό και άρα δεν είναι συστημικά επικύνδινο. Αποτελεί τη μόνη δυνατή αφετηρία μαζί με την αποδέσμευση μας από το ευρώ και την ΕΕ για την ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες λύσεις είναι προϊόντα συνθηκολόγησης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αποδοχής μίας τεράστιας ταξικής ήττας. Είναι μέτρα που αποδέχονται τους δυνάστες μας ως υπεύθυνους για τη διαχείριση των ζωών μας και είναι μέτρα που βαθαίνουν και αναπαράγουν την ίδια την κρίση.

Σε ότι αφορά το ξεπέρασμα της κρίσης δε χρειάζονται ανώτερα οικονομικά μαθηματικά, να διαπιστώσει κανείς ότι υπάρχει διαφορετική λύση. Υπάρχει η πρόταση για φορολόγηση εκείνων που πλουτίζουν με το δικό μας κόπο και τα κέρδη τους όχι απλά δεν διανέμονται, αλλά και δεν επανεπενδύονται. Επιχειρήσεις οι οποίες θα δήλωναν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες συνθήκες και δήλωναν πτώχευση θα μπορούσαν να εθνικοποιούνται απευθείας και έτσι να περνούσαν σε κεντρικό έλεγχο, ενώ οι μικρότερες επιχειρήσεις να περνούσαν στα χέρια των εργαζομένων τους. Αυτός είναι ένας δρόμος για την επίλυση των κρίσεων που δεν ακούμε συχνά στις τηλεοράσεις και βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με τα όσα προτείνει το ΔΝΤ, η ΕΕ, η κυβέρνηση.

Απέναντι στην ημιμάθεια και το θολό τοπίο που προσπαθούν να στήσουν κράτος και ΜΜΕ, εμείς ως φοιτητές, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τους Συλλόγους μας οφείλουμε να συμμετέχουμε σε μία συλλογική προσπάθεια για να κατεβούμε ξανά μαζί με το εργατικό κίνημα στους δρόμους. Για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να στήσουμε τείχος περηφάνιας απέναντι στους δυνάστες του λαού μας! Αφού η ειρωνεία στης Ιστορίας κάνει τα αιτήματα της Πρωτομαγιάς ξανά επίκαιρα, ας τα θέσουμε με τον τρόπο που τους αρμόζει: Με τους Συλλόγους και τα Σωματεία μας να περάσουμε στην αντεπίθεση! Γιατί η γενιά μας έχει συναίσθηση της περιόδου, γνωρίζει ποιο είναι το χρέος της απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο μέλλον της, απέναντι στην αξιοπρέπειά της...

Φοιτητική Αριστερή Παρέμβαση (στο ΤΜΣ)

σχήμα της ΕΑΑΚ