Θέλουν οι ... (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) να κρυφτούν και η συνδιοίκηση δε τους αφήνει!

Καθώς οι πανηγυρισμοί και τα κλάματα των φοιτητικών εκλογών δεν έχουν κοπάσει, τα εκλογικά ποσοστά και οι έδρες μοιράστηκαν αναλόγως με τη δυναμική του κάθε πολιτικού χώρου (να’ναι καλά η απλή αναλογική...). Πιο ειδικά, για το Διοικητικό Συμβούλιο η προεδρία στη ΔΑΠ-ΝΔ(φκ), η αντιπροεδρία στη σοσιαλιστική ΠΑΣΠ, η γραμματεία στην ΠΚΣ και το ταμείο στη ΦΑΠΑ-ΕΑΑΚ. Όλες οι θέσεις αυτές κατανεμήθηκαν με τρόπο τον οποίο πρότεινε η ΠΚΣ και στήριξε η ΔΑΠ στη ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε.Ωστόσο, πέρα από τις παραπάνω θέσεις υπάρχουν και αυτές που εκπροσωπείται ο σύλλογος στα όργανα συνδιοίκησης (Σύγκλητος, Κοσμητεία, Φοιτητική Μέριμνα). Και εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης...Τα αλισβερίσια των καθεστωτικών δυνάμεων παραμένουν αθάνατα από την εποχή της Τουρκοκρατίας στη χώρα. Προφανώς αναφερόμαστε στην ξεκάθαρη συνεργασία των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ για τις θέσεις της Συνδιοίκησης. Αφού απόρριφθηκε η πρότασή μας για απλή αναλογική και η ΠΚΣ δήλωσε αμέτοχη, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έβαλαν σε εφαρμογή τη συμφωνία τους και μοίρασαν μεταξύ τους τις θέσεις προσωποκεντρικά. Να αναφέρουμε εδώ ότι έχοντας «πετάξει» έξω ΦΑΠΑ-ΕΑΑΚ και ΠΚΣ από αυτή τη διαδικασία, η ΔΑΠ έχοντας 4 έδρες θα μπορούσε να κρατήσει όλες τις θέσεις για πάρτη της, αφήνοντας την ΠΑΣΠ (3 έδρες) εκτός παιχνιδιού. Αντιθέτως έγινε το εξής: Η ΔΑΠ κατέβασε υποψηφιότητα και πήρε τη θέση της Συγκλήτου (τακτικό και αναπληρωματικό μέλος). Η ΠΑΣΠ από την άλλη κατέβασε υποψηφιότητα και πήρε χωρίς κανένα αντίπαλο δέος τη θέση της Κοσμητείας (τακτικό και αναπληρωματικό μέλος). Η «κακόμοιρη» Φοιτητική Μέριμνα μοιράστηκε στους δυο νεόνυμφους;(!). Το ίδιο πραγματοποιήθηκε και πέρυσι. Να θυμηθούμε εδώ ότι: αυτοί οι οποίοι συνεργάζονται σήμερα, πριν λίγες μέρες αντάλλαζαν γροθιές και κλωτσιές την ώρα της καταμέτρησης αλλά την επομένη στα φημισμένα σοκάκια της Παλιάς Πόλης.Είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο καθεστωτικές παρατάξεις παρά τις οποιοεσδήποτε συγκρούσεις που έχουν, επίπλαστες ή μη, στο κρίσιμο σημείο συνεργάζονται στο βωμό προσωπικών και μικροπολιτικών συμφερόντων. Με αυτό τον τρόπο παίζουν ένα χυδαίο παιχνίδι στις πλάτες όλων, ακόμα και δικών τους μελών αφού η συνεργασία αυτή πάρθηκε μεταξύ των υψηλών στελεχών τους. Το Φοιτητικό Κίνημα απέναντι σε αυτές τις πρακτικές θα πρέπει να βγαίνει επιθετικά και να τις καταδικάζει όπως έχει κάνει και στο παρελθόν. Θα πρέπει με μαζικές γενικές συνελεύσεις και αγωνιστικά πλαίσια να οριοθετεί τέτοιου είδους πολιτικές.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ Φ.ΣΥΛΛΟΓΟΥ Τ.Μ.Σ:

	2010		2009		Διαφορά
ΨΗΦΙΣΑΝ	371	-	334	-	37	-
ΕΓΚΥΡΑ	359	-	326	-	33	-
ΑΚΥΡΑ	12	-	8	-	4	-
ΛΕΥΚΑ	3	0.83%	3	0.92%	0	-0.08%
ΔΑΠ	163	45.40%	147	45.09%	16	0.31%
ΠΑΣΠ	121	33.70%	102	31.28%	19	2.41%
ΕΑΑΚ	42	11.70%	44	13.50%	-2	-1.80%
ΠΚΣ	30	8.35%	29	8.89%	1	-0.53%
ΛΟΙΠΑ	0	0.00%	0	0.00%	0	0.00%

Σύσταση Δ.Σ. Φ. Συλλόγου ΤΜΣ:

Πρόεδρος: ΔΑΠ
Αντιπρόεδρος: ΠΑΣΠ
Γραμματέας: ΠΚΣ - ΜΑΣ
Αν. Γραμματέας: ΔΑΠ
Ταμείας: ΦΑΠΑ (ΕΑΑΚ)
Μέλος: ΔΑΠ
Μέλος: ΔΑΠ
Μέλος: ΠΑΣΠ
Μέλος: ΠΑΣΠ

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ Φ.Α.ΠΑ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 19ΗΣ ΜΑΪΟΥ

Νέα μέτρα, ΔΝΤ, εργασιακή περιπλάνηση, ανεργία, εντατικοποίηση των σπουδών, ιδιωτικοποίηση της παιδείας, απαξίωση των πτυχίων… Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το δεξιό δεκανίκι τους ο ΛΑΟΣ, ετοιμάζουν ένα μαύρο μέλλον χωρίς ελπίδα και προοπτική. Το μέλλον της ανασφάλειας και της περιπλάνησης από το οποίο απουσιάζουν ακόμη και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Μας καλούν να υποταχθούμε στα σχέδιά τους και να πληρώσουμε εμείς την κρίση τους, μία κρίση για την οποία οι εργαζόμενοι και η νεολαία δε φέρουν καμία ευθύνη. Ήδη βιώνουμε την εισαγωγή του δράματος στο οποίο μας καλούν να παίξουμε:
Ο εξαντλημένος μαθητής των πανελληνίων και των φροντιστηρίων δίνει τη θέση του στον φοιτητή ενός πανεπιστημίου που λειτουργεί όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και το οποίο τον ωθεί σε όλο και πιο απάνθρωπους ρυθμούς σπουδών. Έναν φοιτητή που τελικά θα αποφοιτήσει λαμβάνοντας ένα πτυχίο στο οποίο δεν του παρέχονται επαγγελματικά δικαιώματα και αποτελεί περισσότερο διαβατήριο για την ανεργία… Στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων βλέπουμε την χούντα κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ να μας επιστρέφει αιώνες πίσω αμφισβητώντας τα κεκτημένα δικαιώματα μας σε ασφάλιση, πρόνοια, 8ωρο… Παράλληλα οι τιμές στα πιο βασικά αγαθά και προϊόντα ανεβαίνουν δυσβάσταχτα ρίχνοντας το επίπεδο της ζωής μας και οδηγώντας μας στη λιτότητα. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία που τείνει να γίνεται πιο αντιδημοκρατική, πιο ασφυκτική για ένα νέα άνθρωπο και τις αγωνιστικές του διαθέσεις. Αυτή είναι η κρίση που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας και είναι μία κρίση πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο ουσιαστική από την κρίση των σπρεντ, των τραπεζιτών και των κεφαλαίων τους…


Η νεολαία και το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να μείνουν με κατεβασμένο το κεφάλι. Πρέπει να διαλέξουμε πλευρά: Ενάντια στις πολιτικές ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ, μαζί με τους εργαζομένους, να διαλέξουμε το δρόμο της ανυπακοής και του ανυποχώρητου αγώνα! Πρέπει να αποδείξουμε ότι το φοιτητικό κίνημα που έχει δώσει μεγαλειώδεις μάχες στο παρελθόν, δεν πρόκειται τώρα να συναινέσει στη βάρβαρη πολιτική τους αλλά θα δώσει μήνυμα αμφισβήτησης σ’ αυτούς που σχεδιάζουν ένα μέλλον για εμάς, χωρίς εμάς. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ψάχνουν την εικόνα της συγκατάθεσης στα πανεπιστήμια με τον ίδιο τρόπο που στο εργασιακό τοπίο αναζητούν συμμάχους στις ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι «έχουν τη νεολαία με το μέρος τους» και στο εγχείρημά τους αυτό προσπαθούν να τους βοηθήσουν οι παρατάξεις τους ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, οι οποίες αποτελούν φορέα των κυβερνητικών σχεδίων και η λογική τους λειτουργεί σαν ταφόπλακα για το φοιτητικό κίνημα. Γι αυτό και η απόρριψή τους στις εκλογές της 19ης Μάη, τις πρώτες φοιτητικές εκλογές μετά την αναγγελία των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και της προσφυγής στο ΔΝΤ αποτελεί και χτύπημα στις πολιτικές των κεντρικών εκφραστών τους!

ΔΑΠ – ΠΑΣΠ δεν είναι αμέτοχοι!

Η ψήφος στη ΔΑΠ δεν είναι ψήφος αλληλεγγύης στον φίλο μας που κατεβαίνει πρώτη φορά ψηφοδέλτιο ή στον μπάρμαν που μας κερνάει 40 σφηνάκια κάθε Πέμπτη και Παρασκευή βράδυ. Είναι πολιτική ψήφος στήριξης μίας δύναμης που από την ίδρυσή της αποτελεί τον Δούρειο Ίππο των πιο αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι ψήφος στην παράταξη που στήριξε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην εφαρμογή του νόμου – πλαισίου, της λίστας συγγραμμάτων, των αλυσίδων μαθημάτων. Ακόμη στήριξε την ίδρυση μη κρατικών – ιδιωτικών Πανεπιστημίων και άνοιξε το δρόμο για την αναγνώριση των ΚΕΣ. Θεωρούσαν ότι τα ιδιωτικά θα βοηθούσαν το δημόσιο πανεπιστήμιο να αναπτυχθεί μέσω του ανταγωνισμού, λες και λ.χ. τα ιδιωτικά σχολεία ή νοσοκομεία βοήθησαν τα αντίστοιχα δημόσια!
Σε ότι αφορά τα τοπικά ζητήματα, ψήφος στη ΔΑΠ είναι ψήφος σε μία πολιτική δύναμη που για χρόνια ήλεγχε τον Φοιτητικό Σύλλογο ΤΜΣ καλλιεργώντας αυταπάτες στους ψηφοφόρους της ότι αποτελεί τη δύναμη εκείνη που νοιάζεται για τα συμφέροντά τους. Στην πραγματικότητα πέρα από προσωρινές παραχωρήσεις ρουσφετικού τύπου σε μεμονωμένα άτομα (σημειώσεις, κονέ για δουλειά κλπ.) όχι απλά δεν προσέφερε τίποτα αλλά εξυπηρετώντας μικροπολιτικά συμφέροντα δυσχέραινε την κατάσταση σε πολλαπλά επίπεδα: Καμία διεκδίκηση κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων για τους αποφοίτους ΤΜΣ, από τον Φοιτητικό Σύλλογο όσο η ΔΑΠ είχε αυτοδυναμίες, απέραντη κωλυσιεργία στα φοιτητικά θέματα αλλά και σε όσα αφορούσαν το Πανεπιστήμιο πιο συνολικά, όπως το κτηριακό κλπ. Σε ότι αφορά θέματα που αφορούν την καθημερινότητα των φοιτητών: Εντατικοποίηση σπουδών, καθυστέρηση λήψης βιβλίων και επιλογή ορισμένων μόνο από τα παρεχόμενα από λίστα και χωρίς μάλιστα καθορισμένη ύλη, επί πληρωμή σημειώσεις κλπ… Πολλές φορές προτίμησαν για όλα αυτά να μην κάνουν τίποτα για να μη συγκρουστούν με το νόμο – πλαίσιο και άλλους νόμους που είχε περάσει το κόμμα τους όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση…


ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ!

Ψήφος στην ΠΑΣΠ αποτελεί σήμερα τη στήριξη των ίδιων πολιτικών που εκπροσωπεί και η ΔΑΠ. Το ΠΑΣΟΚ παρά τις προεκλογικές του εξαγγελίες σήμερα ολοκληρώνει και βαθαίνει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που είχε ξεκινήσει η ΝΔ. Η ΠΑΣΠ αν και φραστικά δηλώνει να διαφωνεί με τα νέα μέτρα δεν κάνει τίποτα για να κλιμακωθεί ο αγώνας προς την κατάργησή τους. Σε Γενικές Συνελεύσεις επιλέγει συγκυριακά να σέρνεται πίσω από αριστερά πλαίσια, κανένα όμως μέλος τους δε συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του Φοιτητικού Συλλόγου ή διαφόρων πρωτοβουλιών φοιτητών που είχαν δημιουργηθεί για να κατέβουν οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους στις διαδηλώσεις! Προσπαθούν να πείσουν για τις κινηματικές τους αντιλήψεις αλλά όχι απλά δεν κατεβαίνουν στο δρόμο, αλλά ούτε καν η πρόταση παιδείας τους έχει ουσιαστική σχέση με τα αιτήματα του Φοιτητικού Κινήματος. Αντιθέτως αποτελεί έναν συρφετό ενσωματώσημων αιτημάτων τα οποία όχι απλά δεν συγκρούονται με την κυβερνητική πολιτική αλλά την προωθούν από την πίσω πόρτα! Θεωρούν πρωτοπορία την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων, δηλαδή τη σύνδεσή τους με την αγορά και την μέτρηση της «παραγωγικότητάς» τους, μία διαδικασία δηλαδή που διασπά τα πτυχία μας και επίσης οδηγεί στην υποχρηματοδότηση όσων Σχολών κρίνονται μη κερδοφόρες για το κεφάλαιο (όπως είναι οι περισσότερες Σχολές ανθρωπιστικών επιστημών!). Επίσης μόνο στα λόγια εναντιώθηκαν στην αναγνώριση των ΚΕΣ και του νόμου πλαισίου της κ. Διαμαντοπούλου και πάλι εν μέρει! Ψήφος στην ΠΑΣΠ σημαίνει στήριξη του πλέον ύπουλου υποστηριχτή των κυβερνητικών μέτρων, σημαίνει ψήφος στους μελλοντικούς ΠΑΣΟΚους κυβερνητικούς και στις τωρινές επιλογές τους: τις φιλοΕΕ τοποθετήσεις, τη στήριξη του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων και του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Αλλά κυρίως της απάθειας για τα κοινά και της ανάθεσης των λύσεων στους «ειδικούς».

Η ΠΚΣ μέσα από το σημερινό ΜΑΣ και τις «επιτροπές αγώνα» προσπαθεί να συσπειρώσει τις δυνάμεις της παίζοντας το ρόλο του φτωχού πλην τίμιου αγωνιστή που αποστασιοποιείται από τους «ξεπουλημένους» Φοιτητικούς Συλλόγους. Αποδίδει δηλαδή την ηγεμονία των ΔΑΠ – ΠΑΣΠ μέσα στους Συλλόγους τις Συνελεύσεις κλπ. σε μεταφυσικά αίτια τα οποία δεν αποζητά πλέον να λύσει. Αντιθέτως προβάλει με εμονικό τρόπο μία τοποθέτηση του στυλ «ένα φοιτητικό κίνημα μαζί με το ΠΑΜΕ» και έτσι οριοθετεί ασφυκτικά τις δυνάμεις της που πλέον ελέγχει μέσω του ΜΑΣ μακριά από τα όργανα και τις δομές του φοιτητικού κινήματος! Τέλος παραπέμπει τις λύσεις των καθημερινών προβλημάτων στο σοσιαλιστικό μέλλον με αποτέλεσμα να μη δέχεται την ανάγκη για πάλη και τη δυνατότητα για νίκες σε καθημερινά ζητήματα. Αρνείται δηλαδή να καταλάβει ότι η ταξική πάλη είναι συνεχής και οποιαδήποτε παραχώρηση από πλευράς του κράτους και του συνασπισμού εξουσίας παρέχει υλικά και ουσιαστικά οφέλη στα αγωνιζόμενα κοινωνικά στρώματα. Υποτιμά έτσι τις μέχρι τώρα κατακτήσεις των αγώνων του φοιτητικού κινήματος. Μαζί με την ΑΡΕΝ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) αποτελούν τους δύο πυλώνες μίας Αριστεράς της ηττοπάθειας και της αναμονής, μίας Αριστεράς της διαμαρτυρίας, ανίκανης να δώσει ελπίδα και λύσεις στο σήμερα.


Θεωρούμε ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν χωρούν ατομικές λύσεις και γι’ αυτό παρεμβαίνουμε υπερασπιζόμενοι συνολικά τα φοιτητικά συμφέροντα όπου μας δίνεται η δυνατότητα. Από τις μικρές καθημερινές μάχες των αντιπαραθέσεων στα όργανα συνδιοίκησης για το ζήτημα των συγγραμμάτων ή το πρόγραμμα σπουδών, μέχρι τις μεγαλειώδεις κοινωνικές συγκρούσεις για το δίκιο και την αξιοπρέπεια των εργαζόμενων και της νεολαίας παρεμβαίνουμε με την πίστη ότι ο αγώνας μας μπορεί να είναι νικηφόρος. Δεν θεωρούμε όμως ότι αυτές τις νίκες μπορούμε να τις φέρουμε εις πέρας μόνοι μας, ως αυτόκλητη πρωτοπορία του Φοιτητικού Κινήματος. Γι’ αυτό και κρίνουμε ότι η ψήφος στην ΦΑΠΑ σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι απλά μία πράξη υποστήριξης της πολιτικής μας αντιπρότασης αλλά και μία ψήφος συλλογικής στράτευσης στους αγώνες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών. Αποτυπώνει την άρνηση αποδοχής της ήττας σε ένα Πανεπιστήμιο που χρόνια τώρα ήταν κάστρο της Δεξιάς, την άρνηση της ανάθεσης των προβλημάτων μας σε γαλάζιους και πράσινους «ειδικούς» και το ξεκίνημα νέων συλλογικών αγώνων. Σηματοδοτεί την άρνηση μας στην αδράνεια και την απάθεια, τη δήλωσή μας ότι στη μάχη της γενιάς μας…

…ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!

Η νέα αφίσσα της Φοιτητικής Αριστερής Παρέμβασης

Διεθνές Νομισματικό ''Σφαγείο''

124 χρόνια έχουν περάσει από την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά στο Σικάγο, από την κατάκτηση του οκταώρου, μετά από τόσες θυσίες για το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα, έναν αιώνα μετά, ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία ωθούνται και πάλι στη μέγγενη της εξαθλίωσης και της ταπείνωσης. Ξανά στο γύψο της περιπλάνησης, έρμαια στις ορέξεις των εχόντων, στο αδιέξοδο μιας ζωής, από την οποία εξανεμίζεται η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Σε αυτή τη συγκυρία μία γενιά που δεν έχει συναίσθηση της περιόδου, που δε γνωρίζει ποιο είναι το χρέος της απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο μέλλον της, απέναντι στην αξιοπρέπειά της είναι καταδικασμένη να γνωρίσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα στην πιο ακραία εκδοχή της.

Στις 21 Απριλίου ανήμερα της επετείου του πραξικοπήματος φασιστών συνταγματαρχών, μία νέα «χούντα» έρχεται να επιβάλλει ένα αντεργατικό πρόγραμμα κατεδάφισης κάθε λαϊκής κατάκτησης και δικαιώματος, βάζοντας στο γύψο τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Έχοντας ήδη αρχίσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, σύσσωμο το εξουσιαστικό μπλοκ (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - εργοδοσία), αποφάσισε την προσφυγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της ΕΕ. Στο όνομα του δημόσιου ελλείμματος και των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν και χάριν των αγορών και του ξένου και ελληνικού κεφαλαίου, οδηγούν την κοινωνική πλειοψηφία με ταχύτατους ρυθμούς στην φτώχεια.

Δεδομένων των συνθηκών αξίζει μία αναφορά στη φυσιογνωμία και τις δομές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), του νέου επίσημου διαχειριστή των οικονομικών της χώρας μας... Το ΔΝΤ είναι ένας Διεθνής Οργανισμός που ιδρύθηκε το 1945 και ο οποίος παρακολουθεί τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών των κρατών μελών του με στόχο την «οικονομική σταθερότητα και την προώθηση τoy διεθνούς νομισματικού εμπορίου». Κάθε κράτος - μέλος του ΔΝΤ συνεισφέρει οικονομικά σε αυτό και αναλογικά προς τη συνεισφορά του ορίζεται και το ποσοστό των ψήφων του. Με τα σημερινά δεδομένα τον έλεγχο του ΔΝΤ έχουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Μ. Βρετανία. Αποστολή του είναι η παροχή οικονομικής βοήθειας σε χώρες που αντιμετωπίζουν ύφεση, τις οποίες δανειοδοτεί απαιτώντας από αυτές να προβούν σε «μεταρρυθμίσεις - σοκ» σε βάρος συνήθως των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Κάθε χώρα μπορεί να λάβει από το ΔΝΤ βοήθεια δεκαπλάσια από τη συνδρομή της. Αυτή τη στιγμή δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει το πολύ 12 δις ευρώ. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ανέρχεται σε περίπου 300 δισεκατομμύρια...

Τα μέτρα που επιβάλει το Ταμείο στις χώρες που «προστατεύει» φημίζονται για την αντιδημοφιλότητά τους. Στην Αργεντινή η επιτήρηση οδήγησε την ανεργία στο 40%, στο Μεξικό πάνω από το 50% των πολιτών έφτασαν να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, στην Ισλανδία επιβλήθηκε μείωση των δαπανών όλων των υπουργείων κατά 10%. Η Ρουμανία ωθήθηκε σε μείωση του προσωπικού στον δημόσιο τομέα η οποία οδήγησε 140000 άτομα στην ανεργία. Το ΑΕΠ της Ουκρανίας μειώθηκε κατά 15%, ενώ στην Ουγγαρία επιβλήθηκε η κατάργηση του 13ου μισθού και περικοπή όλων των μισθών κατά 20 - 30 %.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ακόμη χειρότερη καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη προχωρήσει σε μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων πριν ζητήσει τη «στήριξη» του ΔΝΤ. Η ληστρική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα παπαγαλάκια της αποτελούν εγγυητές για την εφαρμογή των πιο απάνθρωπων και δυσβάσταχτων μέτρων που μπορεί να απαιτήσει το διεθνές κεφάλαιο: Ήδη οι νέοι ηγεμόνες, οι τεχνοκράτες του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απαιτούν 200.000 απολύσεις στο δημόσιο ως πρώτο όρο για τη δανειοδότηση, απαίτηση την οποία η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δέχτηκε να ικανοποιήσει!!



Για να συνοψίζουμε:

Με αφορμή το δημόσιο χρέος, επιχειρείται τον τελευταίο καιρό η μεγαλύτερη αναδιανομή του εθνικού πλούτου που έχει συμβεί ποτέ σε βάρος του ελληνικού λαού. Όχι μόνο έχουν ανάγει το υψηλό ποσοστό του εξωτερικού χρέους σε μείζον εθνικό πρόβλημα και αιτία οικονομικής κατάρρευσης (ας σημειωθεί ότι μόνο στην ευρωζώνη την Ελλάδα ξεπερνούν σε χρέος η Ολλανδία, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία) αλλά συντονισμένα το κυβερνητικό κέντρο και τα ΜΜΕ έχουν προχωρήσει σε μία τεράστιας έκτασης εκστρατεία παραπληροφόρησης και παραπλάνησης των πολιτών. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα για τη μετακύλιση της κρίσης στα εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα αφού καμία άλλη λύση δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ποια μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί ώστε να ξεπληρωθεί το χρέος με το χαμηλότερο δυνατό επιτόκιο!

Το ζήτημα για εμάς δεν είναι με ποια μέθοδο θα πρέπει η Ελλάδα να διαχειριστεί καλύτερα το καθεστώς αποπληρωμής αφού ακόμη και αν τα επιτόκια κινηθούν σε πολύ χαμηλά επίπεδα τα χρήματα αυτά θα απομυζηθούν από το περίσσευμα των εργαζόμενων στρωμάτων όπως μας δείχνουν τα ιστορικά παραδείγματα των χωρών που πέρασαν από την επιτήρηση του ΔΝΤ αλλά και τα πρόσφατα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι αν αποδεχόμαστε ότι ένας λαός μπορεί (ή και οφείλει) να ξεπουληθεί, να φτωχείνει και να εξευτελιστεί προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος που χτίζουν εδώ και δεκαετίες στις πλάτες του τα αφεντικά του ή αν πιστεύουμε ότι έχει το δικαίωμα να το αποτινάξει και να αρνηθεί μονομερώς την αποπληρωμή του...



Δεν αρκούν οι γενικόλογες τοποθετήσεις ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα (βλ. ΚΚΕ) ούτε είναι δυνατόν να θεωρείται φιλολαϊκή μία τοποθέτηση που τρέμει να αγγίξει το θέμα της μη πληρωμής του χρέους επειδή φοβάται να τοποθετηθεί ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ (βλ. ΣΥΝ). Φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να στηθεί πάνω στο πτώμα ενός λαού. Η άρνηση πληρωμής του χρέους δεν είναι το ύστατο μέσο, ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάτι που μπορεί να αποροφυθεί εύκολα από τον καπιταλισμό και άρα δεν είναι συστημικά επικύνδινο. Αποτελεί τη μόνη δυνατή αφετηρία μαζί με την αποδέσμευση μας από το ευρώ και την ΕΕ για την ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες λύσεις είναι προϊόντα συνθηκολόγησης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αποδοχής μίας τεράστιας ταξικής ήττας. Είναι μέτρα που αποδέχονται τους δυνάστες μας ως υπεύθυνους για τη διαχείριση των ζωών μας και είναι μέτρα που βαθαίνουν και αναπαράγουν την ίδια την κρίση.

Σε ότι αφορά το ξεπέρασμα της κρίσης δε χρειάζονται ανώτερα οικονομικά μαθηματικά, να διαπιστώσει κανείς ότι υπάρχει διαφορετική λύση. Υπάρχει η πρόταση για φορολόγηση εκείνων που πλουτίζουν με το δικό μας κόπο και τα κέρδη τους όχι απλά δεν διανέμονται, αλλά και δεν επανεπενδύονται. Επιχειρήσεις οι οποίες θα δήλωναν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες συνθήκες και δήλωναν πτώχευση θα μπορούσαν να εθνικοποιούνται απευθείας και έτσι να περνούσαν σε κεντρικό έλεγχο, ενώ οι μικρότερες επιχειρήσεις να περνούσαν στα χέρια των εργαζομένων τους. Αυτός είναι ένας δρόμος για την επίλυση των κρίσεων που δεν ακούμε συχνά στις τηλεοράσεις και βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με τα όσα προτείνει το ΔΝΤ, η ΕΕ, η κυβέρνηση.

Απέναντι στην ημιμάθεια και το θολό τοπίο που προσπαθούν να στήσουν κράτος και ΜΜΕ, εμείς ως φοιτητές, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τους Συλλόγους μας οφείλουμε να συμμετέχουμε σε μία συλλογική προσπάθεια για να κατεβούμε ξανά μαζί με το εργατικό κίνημα στους δρόμους. Για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να στήσουμε τείχος περηφάνιας απέναντι στους δυνάστες του λαού μας! Αφού η ειρωνεία στης Ιστορίας κάνει τα αιτήματα της Πρωτομαγιάς ξανά επίκαιρα, ας τα θέσουμε με τον τρόπο που τους αρμόζει: Με τους Συλλόγους και τα Σωματεία μας να περάσουμε στην αντεπίθεση! Γιατί η γενιά μας έχει συναίσθηση της περιόδου, γνωρίζει ποιο είναι το χρέος της απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο μέλλον της, απέναντι στην αξιοπρέπειά της...

Φοιτητική Αριστερή Παρέμβαση (στο ΤΜΣ)

σχήμα της ΕΑΑΚ